Ամիսներ տևած սպասումից ու խոսակցություններից, փոշուց ու տրանսպորտային խցաններից, պոկված կոշիկներից ու ծախսված փողերից հետո Հանրապետության հրապարակը նորից բացվեց: Թեև աշխատանքները պետք է «Լինսի» հիմնադրամի մյուս ծրագրերի հետ ավարտվեին հոկտեմբերի վերջին, Հանրապետության հրապարակը բացվեց Անկախության օրը՝ սեպտեմբերի 21-ին:

Եվ արժանացավ տարաբնույթ գնահատականների, որոնցից դատելով (եթե պատահական անցորդների կարծիքը կարելի է հիմք համարել), շատերը զարմանք են հայտնում, թե ինչի համար էր այդ ամբողջ աղմուկը:

73-ամյա երևանցի Վարդգես Կարապետյանը, որը նախկինի նման դուրս էր եկել հրապարակում զբոսնելու, ասաց.

«Առաջ էլ էր այսպես, ի՞նչ են փոխել որ: Լավ ա, իհարկե, որ մարդիկ զբաղվեցին, բայց ես արդյունք չեմ տեսնում: Ես լսել էի, որ շինարարության ընթացքում պետք է հրապարակում ցայտաղբյուրներն ավելացնեն, ավելի գեղեցկացնեն, բայց դրա փոխարեն միայն մի քանի լապտեր են ավելացրել, ուրիշ ոչինչ: Հա՛, մեկ էլ հրապարակն են փոքրացրել. մեքենաները մի կերպ են շարժվում: Լսել եմ՝ մեկ միլիոն դոլար է ծախսվել. մի ահռելի գումար նման աշխատանքի համար»:

Üáñ í³Ý¹³ÏÝ»ñ гÝñ³å»ïáõÃÛ³Ý Ññ³å³ñ³ÏáõÙ:

Սակայն տեղացու կարծիքը տարբերվում է հյուրի կարծիքից:

Նյու Յորքից ամուսնու հետ Հայաստան շրջագայության եկած Ֆլորիկա ¶իժիրիգյանի համար հրապարակի փոփոխությունը հաճելի և ուրախալի է:

«Ես դուրս եմ եկել զբոսնելու և իրականում մեծ հաճույք եմ ստանում Հանրապետության հրապարակի ճարտարապետությունից, - ասում է նա: - Ես Հայաստանում էի երկու տարի առաջ, սակայն այսօր հրապարակն ավելի է գեղեցկացել: Շատ գեղեցիկ են թե՛ հրապարակի նախագիծը և թե՛, անշուշտ, ճարտարապետությունը»:

Ավանդաբար հրապարակում էին հավաքվում դեռահասները, որոնք այս մի քանի ամսվա ընթացքում զրկվել էին սիրահետելու հնարավորությունից, քանի որ շինարարական աշխատանքների ժամանակ հրապարակն առանձնացված էր թիթեղյա պարիսպով:

19-ամյա ուսանողուհի Մերի Պետրոսյանը եկել է հրապարակ մեծ հույսերով ու սպասումներով, սակայն ասում է, որ հուսախաբված է:

«Երբ նոր էին սկսել շինարարությունը, մենք ընկերներով կարծում էինք, թե հրապարակի կենտրոնում Հայաստանի քարտեզն են հավաքելու, և շատ գեղեցիկ է լինելու, - ասում է նա: - Ճիշտն ասած, ես ավելի մեծ սպասումներ ունեի, որոնք չիրականացան: Կարծում էի՝ վերակառուցումը շատ կգեղեցկացնի հրապարակը, սակայն ամեն ինչ շատ հասարակ է: Ամիսներ շարունակ փոշու ու անհարմարության մեջ սպասեցինք, երթևեկությունն ամբողջովին խափանվեց, սակայն գրեթե ոչ մի սպասելիք չարդարացավ»:

üÉáñÇϳ ÇÅÇñÇ·Û³ÝÁ, áñÁ г۳ëï³Ý ¿ »Ï»É ÜÛáõ ÚáñùÇó, Ýáñ Ññ³å³ñ³ÏÁ ѳٳñáõÙ ¿ ·»Õ»óÇÏ áõ ·ñ³íÇã:

«Ամեն ինչ կարող էր շատ ավելի լավ լինել, - ասում է 24-ամյա Էրիկ ¶րիգորյանը: - Մի քանի օր առաջ մենք հյուրեր ունեինք տարբեր երկրներից, երբ նրանք այցելեցին հրապարակ, զարմացան. - «Քարի երկիր Հայաստանում մի՞թե ավելի գեղեցիկ քարեր չկային, որ առավել արտահայտիչ տեսարաններ հավաքեին հրապարակի կենտրոնում», - ասացին նրանք, և ես լիովին համաձայն եմ նրանց հետ»:

Մի տարեց տղամարդ, որը չցանկացավ ներկայանալ, կասկածի տակ էր առնում հրապարակը գեղեցկացնելու անհրաժեշտությունը. - «Երբ կինը գեղեցիկ չէ, կարող է կոսմետիկայի ու գույների միջոցով իր արտաքինը փոխել, սակայն նա էլի մնում է նույն տգեղը: Այս դեպքում էլ նույնն է: Վերանորոգել են, բայց մեջը մի կաթիլ որակ չկա, այդ ամենը շուտով քանդվելու է»:

19-ամյա Անուշ Բավոյանը վախենում է, որ այդ կանխատեսումը կարող է իրականանալ:

«Ինչ եղել է, այն էլ մնացել է, - ասում է նա: - Հիմա քայլում ենք հրապարակով ու մտածում ենք, թե երբ կպոկվեն քարերը, երբ ամեն ինչ շարքից դուրս կգա, քանի որ մեկ տարի առաջ վերանորոգված փողոցների որոշ մասեր հենց նման ճակատագրի արժանացան: Կարծում եմ, հրապարակն ավելի շուտ հալից կընկնի, քան փողոցները»:

Կյանքի հոգսերից հոգնած 58-ամյա Ջուլիետա Եղիազարյանը դժգոհությամբ ասում է, որ հրապարակի վրա ծախսված գումարներով ավելի օգտավետ բան կարելի էր անել:

«Ի՞նչ իմաստ ուներ հրապարակը քանդել ու նորոգել. այնքան կարևոր գործեր կային, որով կարող էին մի օգուտ էլ ժողովրդին տալ, - ասում է նա: - Ավելի լավ կլիներ՝ ժողովրդի վիճակը բարելավեին, աշխատատեղեր ստեղծեին, թե չէ սա ի՞նչ: Մարդիկ մինչև այս վերանորոգումն էլ էին քայլում ու հաճույք ստանում հրապարակում»:

îճݻñÝ áõñ³Ë »Ý, áñ ßÇݳñ³ñáõÃÛáõÝÁ í»ñç³å»ë ³í³ñïí»É ¿, ¢ Çñ»Ýù ϳñáÕ »Ý ½µ³Õí»É Çñ»Ýó ëÇñ³Í ųٳÝóáíª ëÇñ³Ñ»ï»É ³ÕçÇÏÝ»ñÇÝ: ºñÇï³ë³ñ¹Ý»ñÇ ³Û¹ ѳí»ñÅ ½µ³ÕÙáõÝùÇ Ñ³Ù³ñ áã ÑÇÝ Ññ³å³ñ³Ï ¿ å»ïù, á㪠Ýáñ:

«Ա՛յ ցավդ տանեմ, էս ի՞նչ են արել, - զարմանքից ձեռքերն է տարածում վերանորոգումից հետո առաջին անգամ հրապարակ եկած 72-ամյա Համբարձում ¶ևորգյանը: - Առաջ ավելի լավ էր, քան հիմա: Էս ի՞նչ են սարքել իբր: Կարծում եմ, որ բոլորն էլ իմ կարծիքին են: Հրապարակը նեղացրել են, շարժվելու տեղ չկա: Երբ շինարարությունը նոր էր սկսվել, կարծում էինք ամեն ինչ ավելի գեղեցիկ է լինելու, հարուստ տեսք է ունենալու, բայց դե...»

Ուսանողուհի Լորետա Մկրտչյանը կարծում է, որ նոր շինարարությունից հետո ոչ մի բան չի ավելացել, մինչդեռ առավել տարիքով Էմմա Չիբուխչյանն այլ բան է պնդում:

«Քաղաքը գնալով գեղեցկանում է, - ասում է նա, - իսկ դա շատ լավ է: Ճարտարապետական առումով մենք՝ ոչ մասնագետներս, որևէ գնահատական տալ չենք կարող, բայց կարծում եմ, որ ամեն ինչ շատ լավ է»:

Լավ է Արշակ ¶ասպարյանի ու Հովհաննես Մարգարյանի նման տղաների համար, պարզապես որովհետև հրապարակը նորից բացվել է: Նրանք իրենց մարզահագուստով ծուլորեն ճեմում են հրապարակում՝ ուրախ, որ շինարարությունը վերջապես ավարտվել է, և իրենք կարող են անցնել իրենց սիրած զբաղմունքին՝ թափառեն ու սիրահետեն աղջիկներին: Դրա համար նրանց ո՛չ հին հրապարակ է պետք, ո՛չ էլ նոր: