Այս շաբաթվա մեր համարում կա մի հոդված, որը կարող է անկարևոր թվալ, եթե դուք չկարողանաք բուն կատարվածի միջոցով խորամուխ լինել այն մտածելակերպի մեջ, որն ստեղծում է այն միջավայրը, որտեղ նման արարքները պարարտ հող են գտնում:

Անտառից մի քանի ծառ են հանել ու դրանցով զարդարել են երևանյան սրճարաններից մեկը: Հետո՞ ինչ:

Հետո՞ ինչ, որ այդ ծառերը տնկվել են 30 տարի առաջ օդը մաքրելու և շրջակա միջավայրը «կանաչ գոտիով» պաշտպանելու նպատակով: Այժմ դրանք վերածվել են շարքային տնկաբույսերի՝ ամենայն հավանականությամբ դատապարտված չորացման, որոնք ընդամենը զտում են ծխախոտի ծխի ամպերը Երևանի չափից ավելի բազմացած սրճարաններից մեկում:

Հետո՞ ինչ, որ այդ ծառերն այստեղ տնկած անձը հենց այն նշանակված պետական պաշտոնյան է՝ բնապահպանության նախարարը, որի պաշտոնի արձանագրումը ընդգծում է իրավիճակի հեգնանքը: Այդ նախարարը վերցրել է 30 տարի մշակված բնության մի կտոր, որը տվյալ դեպքում պետական սեփականություն է (ինչը նույնպես կարևոր է), ամենայն հավանականությամբ վնաս է հասցրել դրան և դարձրել է իր կնոջ սրճարանի պատուհանի զարդարանք

Պաշտոնյան բավականաչափ խելոք է եղել և միջոցներ է ձեռնարկել իր մտադրությունը քողարկելու համար: Ձևակերպվել են փաստաթղթեր, որոնք ասում են, որ ծառերը նախատեսված են Կոտայքի մարզում գտնվող պետական մի ձեռնարկության կանաչապատման համար: Սակայն այդ փաստաթղթերը լրացնելուց երկու օր անց 5-7 մետրանոց արծաթափայլ եղևնիներն արդեն զարդարում էին նախարարի տիկնոջ՝ Երևանի կենտրոնում գտնվող սրճարանը:

Հետո՞ ինչ:

Հետո՞ ինչ, որ բնության պահպանության խմբերից մեկը՝ Կանաչների միությունը, տեղյակ է դարձել ծառերի տեղափոխմանը և այդ առիթով դիմել է գլխավոր դատախազություն: Հետաքննությունը ցույց է տվել, որ խախտումներն առկա են:

Ըստ երևույթին, այն փաստը, որ այս գործին խառն է եղել նշանակված պաշտոնյա, գրավել է ինչ-որ մեկի ուշադրությունը, և այդ պատճառով նախագահին հայտնել են, որ բողոք է ներկայացվել, իբր բնապահպանության նախարարն արատավորել է իր պաշտոնական դիրքը: Նախագահը կարգադրել է դատախազությանը դադարեցնել հետաքննությունը՝ փաստորեն ասելով՝ հետո՞ ինչ:

Ես Կալիֆոռնիայից եմ, սակայն ծառամոլ չեմ: Ես համոզված չեմ, որ արժե այդքան հուզվել բնապահպանական հարցերի կապակցությամբ, որովհետև ես ընդհանրապես գտնում եմ, որ այդ մտահոգությունը հիմնվում է այն մեծամիտ ենթադրության վրա, թե իբր Մայր բնությունն ի վիճակի չէ ինքնուրույն իր գլխի ճարը տեսնել և միլիարդավոր տարիների գոյությունից հետո մեր խղճուկ օգնության կարիքն ունի:

Այս ամենը ծառերի մասին չէ, այլ այստեղի միջավայրի:

Այստեղի միջավայրն այնպիսին է, որ պետականորեն նշանակված պաշտոնի չարաշահումը դիտվում է ավելի շուտ որպես պաշտոնի արտոնություն և ոչ թե որպես պատժելի հանցանք: Ես կուզենայի, որ ծառերի հետ կապված այս միջադեպը լիներ այս փաստի ամենաաղաղակող օրինակը: Ամեն դեպքում, քանի որ դա է մեր ելակետը սույն պարագայում, ձեր թույլտվությունն ենք հայցում այս «աննշան» իրադարձության հետագա ուսումնասիրության մեջ խորանալու համար:

Նախ՝ հարցնու՞մ է արդյոք որևէ մեկը, թե այդ ինչպես է, որ լավագույն տարածքները՝ մայրաքաղաքի կենտրոնական զբոսայգիների սրճարանների տարածքները, հայտնվում են այն ընտանիքների ձեռքում, որոնց անդամները մտնում են կառավարության կազմի մեջ: Որևէ մեկը հարցնու՞մ է, արդյոք, թե ճիշտ է, որ քաղաքի կենտրոնում թոշակառուները դժվարությամբ են գտնում մի նստարան, որը դուրս է սրճարանների դիսկո-խլացման գոտու սահմաններից: Կամ էլ որ զբոսնող ընտանիքների մանկահասակ երեխաները զրկված են կանաչ տարածքից, որովհետև կանաչ տարածքները մնացել են բետոնի և նեոնի տակ, որոնք կոչված են գրավելու այցելուներին լավ կապերով գործարարների հաստատությունները:

Վերջապես, մի՞թե չափազանց հեգնական չէ, որ պետական պաշտոնյա/սրճարանատերերը կտրում են զբոսայգիների ծառերը իրենց սրճարանների համար տեղ բացելու համար, իսկ հետո ծառեր են արմատախիլ անում պետական ունեցվածք հանդիսացող անտառներից այդ սրճարանները զարդարելու համար:

Լա՛վ, լա՛վ... ես չեմ փորձի քանդել բոլոր հասարակական-քաղաքական պրոբլեմների կծիկն այս մեկ միջադեպի օրինակի վրա: Հետո՞ ինչ:

Կտրածը ծառ չէ՞:

(սեղմեք այստեղ համապատասխան հոդվածը կարդալու համար):