Կարդացեք «Ու՞մ հաշվին» հոդվածը և թերևս համաձայնեք:

Երբեմն մենք վիճում ենք՝ Ժաննան և ես: Նա լրագրողական մի դպրոցից է, որն ասում է, որ լրագրողները պետք է ձեռնարկեն գործողություններ: Իմ դպրոցն ասում է, որ լրագրողները պետք է ոգեշնչեն գործողությունների: Նա ուզում է վարչակարգեր տապալել, իսկ ես խորհուրդ եմ տալիս նրան գրել այնպիսի հոդվածներ, որոնք կստեղծեն նորերը:

Սակայն մի բանում մենք համամիտ ենք՝ լրագրողի լավագույն ռեսուրսը նրա սիրտն է: Ժաննան, մեր աշխատակազմի որոշ լրագրողների նման, գրում է սրտով:

Այս շաբաթ նրա գրած հոդվածի նման հոդվածները խոցում են: Սակայն եթե այդ ողբերգությունն այնքան ուժեղ է, որ հուզում է օտարներին, ինչպե՞ս են Լիդա և Ժորա Բալագյոզյանների նման մարդիկ դիմանում այն ահավոր բաներին, որ այս երկիրը երբեմն անում է իր ժողովրդի հետ:

Նրանց որդին պետք է սովորեր կոնսերվատորիայում: Դրա փոխարեն նրան զոռով տարել են Ղարաբաղի դիրքեր, որտեղ մեկ այլ դժկամ զինակոչիկ ավտոմատի կրակոցով սպանել է նրան: Նրանք վիճել են, թե ով պետք է լվանա ափսեները:

Առաջին անգամ չէ, որ մենք գրում ենք այն մասին, որ հայ զինակոչիկները սպանում են իրար: Դա այնքան հաճախ է պատահում, որ չի կարող անտեսվել, և այնքան հաճախ, որ երբեմն անտեսվում է: Քանակը նվազում է: Սակայն ո՞ր թիվը կարող է ընդունելի համարվել:

Ես կարծում եմ, որ Հովհաննես Բալագյոզյանի ծնողները և Արտյոմ Սարգսյանի ծնողները և Արթուր Մկրչյանի ծնողները (սրանք այն զոհերն են, որոնց մասին գիտեմ նույնիսկ ես) և, թերևս, անգամ նրանց որդիներին սպանողների ծնողները կասեն «զրո»:

Անցյալ տարի ամբողջ հանրապետությունում գրանցվել է 69 սպանություն, իսկ բանակում գրանցվել է 62 մահվան դեպք: Պաշտոնական անձինք չասացին, թե նրանցից քանիսն են սպանվել: Պաշտպանության նախարարությունը չի հայտնում զինվորների քանակը, այնպես որ դժվար է որոշել հարաբերությունը: Սակայն համեմատության համար նշենք, որ երբ երեք տարի առաջ մի ամերիկացի զինվոր սպանել էր մեկ այլ ամերիկացի զինվորի, ըստ այն ժամանակ հրապարակված տվյալների, ԱՄՆ-ի մոտ 460 հազարանոց զինված ուժերում տարեկան կատարվում էր միջին հաշվով 8 նման հանցագործություն:

Լիդա Բալագյոզյանի նման մայրերը սարսափելիորեն հիմնավորված պատճառներ ունեն անհագստանալու, երբ նրանց որդիները հասնում են զինակոչային տարիքի:

Հաջողակները փող են տալիս սպաներին կամ պաշտոնյաներին իրենց որդիներին ծառայությունից ազատելու համար: Նրանք հավանաբար արդարացնում են դա նրանով, որ կամ պետք է կաշառք տան, կամ էլ վճարեն սեփական որդու թաղման համար:

Լիդա Բալագյոզյանի արվեստագետ որդին մահացավ զինվորի մահով՝ անմեղ, բայց ոչ հերոսական մահով: Դա մի հերթական հանցագործություն էր: Եվս մի բանակային սպանություն, որը կմտցվի ընդհանուր թվի մեջ, որը, բարեբախտաբար, նվազում է: Բայց ոչ այնքան, որ ուրախությունը վերադառնա Բալագյոզյանների տուն:

Դա ճիշտ արձագանք է, երբ լրագրողը սրտի ցավ է զգում իր երկրի անիմաստ սիստեմատիկ հիվանդության համար:

Ճիշտ լինի դա, թե՝ սխալ, մենք ավելի խորն ենք ողբում Բալագյոզյանների կորուստը, որովհետև Հովհաննեսը շնորհալի երաժիշտ էր: Դա պետք է նշանակություն չունենա: Սակայն անտեսել, որ դա նշանակություն չունի, նշանակում է հաշվի չառնել մարդկային բնությունը:

Ղարաբաղի մի հեռավոր անկյունում սպանված տղան արվեստագետ էր: Նա երաժշտություն էր գրում և դաշնամուր էր նվագում իր հայրենիքի ամենահանրահայտ կոմպոզիտորի անունը կրող դահլիճում: Նրա սեփական ուսուցիչները ծափահարում էին նրան, մինչ նրա մայրը՝ ամաչելով իր ծագումից, մի կողմ քաշված նայում էր:

Հուսամ, ինչ-որ մեկը նկարահանել է նրա մենահամերգը: