Աղջնակը, որը ժպտալու քիչ պատճառ ունի, ձեռքերում սեղմում է մի գնդակ, որի վրա գրված է. «Ժպտա՛, Քրիստոս սիրում է քեզ»:

Բժիշկները չէին կարծում, որ 10-ամյա Լիանան այսօր ողջ կլինի. նա ոսկրածուծի սուր լեյկոզ ուներ՝ սպիտակարյունության ամենածանր ձևերից մեկը:

Չորս ամիս առաջ բժիշկները Լիանայի հորն ասացին, որ արդեն ուշ է բուժման համար, և խորհուրդ տվեցին տուն տանել աղջկան՝ մահանալու:

«Ես չէի կարող ողջ-ողջ թաղել իմ աղջկան,- ասում է Լիանայի հայրը՝ Արամ Գիվարգիզովը: - Պատրաստ էի ամեն ինչ անել երեխայիս փրկելու համար, և պնդեցի, որ ընդունեն հիվանդանոց»:

Արյունաբանության ինտիտուտում Լիանային բուժող բժիշկ Սամվել Աղաթելյանի հավաստմամբ՝ հիվանդությունը գրեթե լիովին քայքայել էր աղջկա ոսկրածուծը, իսկ լեյկոցիտների քանակը նորմայից 10 անգամ պակաս էր:

Բուժման առաջին ամսվա ընթացքում լնդերի չդադարող արյունահոսության պատճառով Լիանային 25 անգամ արյան փոխներարկում են արել:

Կիսով հայ, կիսով ասորի Լիանան ծնողների և երկու քույրերի հետ ապրում է Արտաշատի շրջանի շուրջ 3000 բնակիչ ունեցող Վերին Դվին գյուղում:

Անցյալ տարվա վերջում աղջիկը մրսել է: Վերին Դվինում հիվանդանոց չկա: Կա միայն մեկ բժիշկ, որը զննել է Լիանային և ասել, որ սովորական անգինա է:

Սակայն երբ Լիանայի վիճակը վատացել է, ծնողները նրան տարել են Արտաշատ: Այնտեղ էլ իմացել են սարսափելի ճշմարտությունը նրա վիճակի մասին:

«Մանուկ հասակում նա երբեք չի հիվանդացել»,- հիշում է Լիանայի մայրը՝ Աննա Խաչատրյանը:

Բժշկի հավաստմամբ՝ եթե Լիանային մեկ շաբաթ ուշ հիվանդանոց բերեին, հնարավոր չէր լինի փրկել:

Այս ախտորոշմամբ հիվանդների միայն 15 տոկոսն է բուժվում: Ինտենսիվ բուժման կուրսը տևում է մեկ ու կես տարի և բաղկացած է չորս փուլից: Ընդհանուր առմամբ, հիվանդի վիճակը կայունացնելու համար նա պետք է հինգ տարի բժշկի հսկողության տակ գտնվի:

Բուժման առաջին փուլից հետո աղջկա վիճակը զգալիորեն բարելավվել է: Մայրը երջանիկ է. «Լիանիկիս անալիզները մաքուր են»:

Աղաթելյանը բացատրում է, որ «ոսկրածուծի հյուսվածքները լիովին վերականգնվել են, սակայն օրգանիզմում դեռ քաղցկեղածին բջիջներ կան»:

Բժիշկը թույլ է տվել մեկ ամիս անկողնուն գամված Լիանային քայլել, բայց ոչ շատ: Աղջիկը խնդրել է մորը իրեն տանել նախ եկեղեցի, ապա՝ կարուսել: Փողոցում Լիանան երբեք չի հանում կապույտ գլխարկը. քիմիաթերապիայից նրա մազերը թափվել են:

Լիանան ասում է, որ հիվանդանոցում անցկացրած երկար օրերին ամենաշատ սիրում է նկարել: Այժմ նրա նկարները զարդարում են հիվանդասենյակի անհրապույր պատերը:

Աննայի հավաստմամբ՝ բուժման առաջին փուլն իրենց վրա նստել է 1000 դոլար: Դա հսկայական գումար է մի ընտանիքի համար, որն ապավինում է ուսուցչի աշխատավարձին (ամսական մոտ 30 դոլար) ու սեփական այգու մրգերի վաճառքից ստացած եկամտին:

Սակայն մեծ օգնություն են ցույց տվել համագյուղացիները:

Իմանալով Լիանայի հիվանդության մասին՝ նրանք եկել են արյուն տալու: Այդ մարդիկ նաև փող են հավաքել: Աննայի հավաստմամբ՝ մեծ օգնություն է ցույց տվել Վերին Դվին գյուղի քահանա տեր Իսահակը:

Արդեն սկսվել է բուժման երկրորդ փուլը: Լիանայի հայրն ասում է, որ եթե բուժումը շարունակելու համար բավականաչափ գումար չճարեն, ստիպված կլինեն վաճառել միակ կովը:

Բայց նրանք պատրաստ են հրաժարվելու ընտանիքի եկամտի աղբյուրից, քանի որ տեսնում են, թե ինչպես է Լիանայի վիճակը բարելավվել վերջին շաբաթների ընթացքում:

Լիանան այժմ հիվանդանոցում է, բայց հիմա կարող է երբեմն դուրս գալ այստեղից, խաղալ քույրերի ու հիվանդանոցի մյուս երեխաների հետ: Եվ նրա սենյակում ժպիտներն արդեն միայն գնդակի վրա չեն:

(Եթե դուք ցանկություն ունեք քաջալերող նամակ գրել կամ օգնել Լիանային և նրա ընտանիքին, գրեք մեզ info@armeinanow.com հասցեով):