«Բարոյական արժեքները հիմնական այն տարբերությունն է, որը բաժանում է մարդուն կենդանուց, - ասում է ավանգարդիստ Դավիթ Կարեյանը, - Իմ հիմնական ստեղծագործությունների միջոցով նույնպես փորձում եմ լրացնել այդ մշակութային բացը, որը մարմնի և բանականության, արհեստականի և բնականի, անհատականության և հասարակության միջև ծագած կոնֆլիկտի արդյունք է»:

Կարեյանի ստեղծագործությունները ցուցադրվում են Հայաստանի Ժամանակակից արվեստի թանգարանում:

Դավիթ Կարեյանը պատկերում է մարդու ներքնաշխարհը, նրա մտորումները, և հավերժական կռիվը բնության ու արհեստական աշխարհի միջև:

«Աշխարհն առանց քեզ» տեսա-ինստալյացիան պատկերում է շվեյցարական Ալպերի գագաթներն ու բնության կուսական անտառները: Այս նկարների կողքին արվեստագետն արհեստական բույսերով սարքված բնության մեջ տեղադրել է հեռուստացույց, որը ցույց է տալիս ցեխի մեջ թավալվող մարդու:

Այս ստեղծագործությունը մի քանի իմաստ է արտահայտում: Ալպերն այն հավերժական բարձունքներն են, որոնք խորհրդանշում են հոգու բացարձակ ազատությունն ու անսահման երազները: Ամպերում ճախրող այս սարերն իդեալիստներին մղել են ծայրահեղության: Սակայն երազների կողքին կա իրականություն, որը վերացական բարձունքից մարդուն նետում է ցեխերի մեջ: Վերջիվերջո, մարդ արարածը վերադառնում է հողին, պայքարում բնության հետ և փորձում նորից վերադառնալ կորցրած բնության գիրկը: Բայց դա նրան չի հաջողվում, քանզի մարդիկ այսօր իրենց շրջապատել են արհեստական բնությունով:

Բնության վերադարձը և հոգևոր ու բարոյական արժեքների վերգտնումն է արտահայտված «Նրանք խմում են նավթ» տեսա-ինստալյացիայում:

Երեք պատերի ողջ մակերեսին պրոյեկտորի միջոցով պատկերված են պարող տղամարդիկ, որոնցից մեկը բնության գրկում է, մյուսի մարմինը լցված է մեխանիզմներով ու շարժվող սարքերով, իսկ երրորդը մտահոգված է քաղաքական իրադարձություններով: Այս ստեղծագործությունը կրկին պատկերում է մարդ/բնություն խզումը և բնությունը խժռող այսօրվա հասարակությունը:

Դավիթ Կարեյանի արվեստը վեր է հանում խնդիրներ, որոնք կաղապարում են հասարակության և անհատի ազատությունը: Նրա աշխատանքներում իրականությունը ներկայանում է խզումների և ներաշխարհային վերապրումների միջոցով:

30-ամյա նկարիչն իր ստեղծագործությունները ցուցադրել է ավելի քան 30 համատեղ և անհատական ցուցահանդեսներում՝ ներառյալ Վենետիկի Բիենալեում 2001 թվականին:

Շարունակելով հետազոտել մարդու էությունը՝ «Մարսելի իրականություն» տեսա-ինստալյացիայում ներկայացված են երկու տարբեր աշխարհների պատկերները: Մոնիտորի վրա ցուցադրված է մի ընտանիք՝ տղամարդ, կին և երեխա: Նրանք մերկ նստած են հատակին և խաղում են միմյանց հետ: Հեղինակը ցուցադրում է մերկությունը ոչ թե անտառում, այլ ժամանակակից ինտերյերում: Այստեղ չկա խտրականություն, առկա են միայն համերաշխությունն ու փոխըմբռնումը: Դրան հակադրվում է մի միջավայր, որտեղ իրերը կորցրել են իրենց տեղը, նշանակությունն ու գույնը: Նկարչի ստեղծած ինտերյերն ամբողջովին մոխրագույն է. բազմոցը, պահարանը, ափսեներն ու սեղանը կորել են միջավայրում: Փոշոտ և կեղտոտ այս իրերը փոխաբերական իմաստով այն մարդիկ են, ովքեր կորցրել են իրենց միջավայրում:

«Նման իրականության մեջ մեր հասարակությունը հայտնվեց խորհրդային կարգերի փլուզումից հետո, երբ մեզ տրվեց ազատություն, որն էլ մեզ համար չարիք դարձավ, - ասում է Կարեյանը, - Սառը պատերազմից հետո մարդիկ սահմաններ էին փնտրում: Սա է եսասիրության, ազգայնամոլության պատճառը, որը փորձում եմ պատկերել իմ արվեստում»:

Կարեյանն ընտրում է ինքնարտահայտման և իր արվեստի ստեղծման ժամանակակից ձևեր, որոնք առավել մեծ հնարավորություններ են տալիս արվեստագետին պատկերների միջոցով ասել այն, ինչ բանաստեղծն ասում է խոսքով:

«Ես ելնում եմ այն համոզմունքից, որ չկա վերադարձ նախասկզբնական կուսականությանն ու ներդաշնակությանը, - ասում է նա, - Ամբողջականությունը բազմաձևության, հանդուրժողականության և անհատի ազատ ընտրության մեջ է»: