Հայկական բանակի ևս մեկ զինվոր է զոհվել զինակցի հասցրած վնասվածքներից:

Զինվորի գյուղական տանը վառ են պահում նրա հիշատակը

18-ամյա Արթուր Գրիգորյանը բանակային
բռնության վերջին զոհն է:

Շարքային Արթուր Գրիգորյանը, որը զինակոչվել է
անցյալ նոյեմբերին՝ 18 տարին լրանալուց 3 օր հետո, մարտի 2-ին մահացել է «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում սպայի կողմից իրեն հասցված վնասվածքներից:

Ընտանիքի անդմաներն ու ականատեսներն ասում են, որ փոխգնդապետ Հովհաննես Երիցյանը խփել է Գրիգորյանի գլուխը մետաղյա ձողին: Գրիգորյանը մահացել է դրանից երկու շաբաթ հետո հասցված վնասվածքի բարդություններից:

Միջադեպին ականատես սպաներից մեկը հարազատներին պատմել է, որ Երիցյանը ծեծի է ենթարկել զինվորին ծխելու և բարձրաձայն ծիծաղելու համար:

Ըստ Գրիգորյանի հարազատների, ընկերների և ծանոթների տեղի է ունեցել հետևյալը:

Մի խումբ զինվորներ կանգնած են եղել Երևանում տեղակայված 5165 զորամասի բակում: Տեսնելով մոտեցող փոխգնդապետին՝ զինվորները ցրվել են: Արթուրը և մեկ այլ զինվոր անցել են բակում կանգնած բեռնատարի հետևը:

Մոտենալով նրանց՝ սպան ասել է. «Էս ի՞նչ է, մուկն ու կատու՞ եք խաղում» և սկսել է հարվածել Գրիգորյանին:

«Դեմքին հասցված հարվածներից Արթուրի բերետն ընկել է, - պատմում է Արթուրի 25-ամյա եղբայր Աշոտը: - Երբ նա կռացել է՝ փորձելով բարձրացնել այն, սպան ուժգին հարված է հասցրել նրա գլխին: Հետո բռնելով օձիքից՝ երեք անգամ գլուխը խփել է մետաղյա ձողին: Չբավարարվելով այդ հարվածներով՝ երկու անգամ էլ գլուխը ուժգին խփել է երկաթյա դարպասին»:

Դեպքից երկու օր առաջ Արթուրը մասնակցել է Աշոտի հարսանիքին: Աշոտն է մեքենայով Արթուրին տարել զորամաս և ասում է, որ նա չի գանգատվել ծառայությունից»:

«Եղբայրս գոհ էր զինվորական ծառայությունից, ասում էր, որ ամեն ինչ նորմալ է», պատմում է Աշոտը:

Երիցյանը կալանավորված է, և նրա դեմ քրեական գործ է հարուցված: Նրան սպառնում է 3-8 տարվա ազատազրկում:

Զինակոչիկ Գրիգորյանին նշանակել են ազգային անվտանգության նախարարության հատուկ նշանակության զորամաս հիմնականում իր ֆիզիկական տվյալների շնորհիվ. Գրիգորյանի հասակը 1,85 սմ էր, քաշը՝ 98 կգ:

Չնայած գլխացավերին Գրիգորյանը մեկ շաբաթ շարունակել է ծառայությունը: Փետրվարի 24-ին Գրիգորյանը կորցրել է գիտակցությունը: Նրան տեղափոխել են հոսպիտալ, իսկ երկու օր հետո՝ «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնի նյարդա-հոգեբուժական բաժանմունք: Հարազատները միայն հաջորդ օրն են տեղեկացել, որ Գրիգորյանը հիվանդանոցում է: Նրանց հայտնել են, թե նա ինչ-որ ինֆեկցիայով է վարակվել:

Անահիտ Գրիգորյանը կորցրել է ամուսնուն, դստերը, իսկ այժմ նաև որդուն

«Մինչև վերջին պահը մեզանից թաքցնում էին իրողությունը: Սկզբում ասացին, որ ուղեղի կաթված է տարել, հետո ասացին՝ ուռուցք կա գլխում, իսկ որպես վերջնական տարբերակ նշում էին ինֆեկցիան, - ասում է Արթուրի մայրը՝ Անահիտը: - Փորձում էին ապացուցել, որ երեխաս բանակ գնալուց առաջ հիվանդ է եղել, բայց երեխաս բացարձակ առողջ էր: Ես նրա հիվանդանալը մանկուց չեմ տեսել»:

Հարազատներն ասում են, որ իրենց չեն հայտնել Գրիգորյանի վիճակի ծանրության մասին: Նրանք ասում են, որ իրենց տեսակցությունները սահմանափակված են եղել՝ պատճառաբանելով, թե քնած է: Սակայն Գրիգորյանը նույն զորամասում ազգականներ ունի, որոնք էլ հայտնել են ընտանիքին կատարվածի մասին, ինչը հետագայում հաստատել է նաև Գրիգորյանը:

«Եթե իմանայինք, որ վիճակն այդքան ծանր է, բժշկական կոնսիլիում, այլ մասնագետներ կհրավիրեինք: Գուցե նրանք փրկեին երեխայիս կյանքը: Մենք չէինք հասկանում, որ մեզ խաբում են, - ասում է մայրը: - Գործը կոծկելու և մեզ հանգստացնելու համար վիրահատեցին, բայց ոչ այն մասից, որտեղից հարվածն էր ստացել»:

Ազգականների հավաստմամբ մի փորձագետ հայտնել է իրենց, որ հերձումը պարզել է, որ զինվորը մահացել է ուղեղի վնասվածքի հետևանքով:

«Որ (Երիցյանը) նրան ծեծել է, գլուխը խփել մետաղյա ձողին՝ Արթուրը հաստատեց «Էրեբունի» հիվանդանոցում, - ասում է Անահիտը: - Ասացի՝ Արթուր ջան, քեզ հետ այսպիսի միջադեպ եղե՞լ է, ասաց՝ մամ ջան, եղել է, բայց ես չեմ պատկերացրել, որ խփելուց կարող էր այսպես լինել»:

Մի քանի օր առաջ զորամասից նրանց տուն է եկել մի սպա և հարցուփորձ արել բժշկական տեղեկանքի ու դեպքի մանրամասների մասին: Հարազատները մտավախություն ունեն, որ զինվորական դատախազությունը կարող է կեղծել դատաբժշկական փորձաքննության արդյունքները և այնպես ներկայացնել, թե Գրիգորյանի մահը ծեծի
հետևանք չէ:

Անահիտ Գրիգորյանը համեմատում է իր որդու մահը վերջերս Բուդապեշտում ադրբեջանցի սպայի կողմից սպանված հայ սպայի մահվան հետ:

«Հունգարիայում հայ սպային թշնամին էր սպանել, դատապարտեցին, քաղաքական գնահատական տվեցին: Բայց չէ՞ որ այստեղ հայ սպան հայ զինվոր է սպանել, ո՞վ է դատապարտելու: Նրան պետք է հայրենիքի դավաճան ճանաչել», ասում է զոհի մայրը:

Դպրոցի տնօրենը ( կենտրոնում ) ասում է, որ Արթուրը «երբեք չէր օգտագործում իր ուժը թույլերի դեմ»

Գրիգորյանները մեխանիզատորների ընտանիք են
Երևանից մոտ 70 կմ դեպի հյուսիս-
արևմուտք ընկած Մելիք գյուղում: Ընտանիքի հայրը մահացել է ավտովթարից 1993 թվականին: 13-ամյա դուստրը մահացել է ծանր հիվանդությունից:

Գյուղի բնակիչներն ասում են, որ Արթուր Գրիգորյանը միշտ կանգնած է եղել եղբոր թիկունքին, որը 14 տարեկանից եղել է ընտանիքի հաց վաստակողը:

Մելիք գյուղի դպրոցի տնօրեն Արթուր Ղևոնդյանը նշում է Գրիգորյան ընտանիքի ծանր սոցիալական վիճակը և ասում է, որ «հորը կորցրած տղան միշտ ընկճված է եղել, երբեք ակտիվություն չի դրսևորել: Նա ֆիզիկապես շատ ուժեղ է եղել, բայց երբեք իր ուժը թույլերի նկատմամբ չի կիրառել»:

Դպրոցի տնօրենը հպարտանում է, որ չնայած իրենց զավակներին բանակ ուղարկող ծնողների մտահոգությանը, Մելիք գյուղը երբեք դասալիքներ չի տվել:

«Մենք այդպես ենք կրթում մեր երեխաներին, որ սա մեր երկիրն է ու մեր պետականությունը, քաջալերում ենք նրանց գնալ ու ծառայել բանակում, - ասում է նա: - Շուտով գարնանային զորակոչն է սկսվում, մենք ի՞նչ սրտով մեր տղաներին բանակ ուղարկենք»: