Ճիշտ է, դա մի քանի հարյուր օտարերկրացիների համար հնարավորություն է հարկատուների հաշվին լցվել քաղաք, հայտնել աշխարհին, թե սա ինչ անհույս վայր է և հետո վերադառնալ կատարյալ ընտրություններով իրենց երկրներն ու նահանգները: Ինչպես օրինակ՝ Ֆլորիդա (քվեների «թերի» հաշվարկի հայրենիքը):

Նրանցից մի քանի հարյուրն արդեն այստեղ են և այսօր Երևանից ցրվելու են Հայաստանով մեկ՝ ինչպես քանոններով զինված միանձնուհի- դաստիարակներ, որոնք պատրաստ են պատժելու վատ վարքի համար:

Երեքշաբթի օրը կկարդանք նրանց զեկույցը: Ինչու՞ այդքան սպասենք: Ես հիմա ձեզ կասեմ, թե նրանք ինչ են ասելու.

«...Վերջերս կայացած նախագահական ընտրությունների ժամանակ արձանագրված զանգվածային խախտումների համեմատ որոշակի առաջընթացով հանդերձ, խորհրդարանական ընտրությունների ընթացքում գրանցված խախտումների քանակը բավական է Հայաստանում ժողովրդավարական գործընթացի համար լուրջ մտահոգություններ առաջ բերելու համար: Դիտորդների մեծ մասն այն կարծիքին են, որ խախտումների նվազումն ավելի շուտ արտացոլում է ավելի պասիվ վերաբերմունք նվազ կարևոր ընտրությունների նկատմամբ, քան խոսում է ընտրությունների գործընթացի իրական բարելավվման մասին...»

Զեկույցներում կօգտագործվեն «լուրջ մտահոգություն» և «առաջարկվում են էականորեն փոխել» տիպի արտահայտություններ: Հետո այդ զեկույցների հեղինակներն օդանավ կնստեն իրենց «լուրջ մտահոգություններով» և կվերադառնան իրենց դրախտավայրերը շատ ավելի շուտ, քան այդ «էական փոփոխությունների առաջարկները» կհասնեն քննարկման սեղաններին:

Գրեթե չորս տարի այստեղ ապրելով, կարծում եմ, որ իրավունք եմ վաստակել ասելու ձեզ, որ այդ դիտորդները ճիշտ են: Այս երկիրն անհույս է, երբ խոսքը վերաբերում է (այլ բաների թվում) ընտրություններին:

Իսկ ի՞նչ խթան կա փոփոխությունների համար: Հայերը գուցեև մի քիչ դանդաղ են ընկալում ժողովրդավարական գործընթացը, սակայն նրանք բնավ անխելք չեն: Իմ միտքը հետևյալն է (հիմա, որ յուրացրել եմ այն իմ մի ընկերոջից, իմն է դարձել).

Ինչու՞ պիտի Հայաստանը կարգի բերի իր ընտրական համակարգը, եթե տնտեսությունը նման հզոր խթան է ստանում ներկա պայմաններում: Ես չեմ խոսում կոռուպցիայի կամ ստվերային տնտեսության կամ այլ նման բաների մասին: Ես նկատի ունեմ հետևյալը.

Ամեն անգամ, երբ այդ մի քանի հարյուր օտարերկրացիներն այցելում են նման փոքր երկիրը, դա պետք է ֆինանսական բում առաջ բերի առնվազն մի քանի խոշոր ձեռնարկությունների համար: Նրանք ճաշում են լավագույն ռեստորաններում, իջևանում են լավագույն հյուրանոցներում, լավ աշխատավարձ են տալիս թարգմանիչներին ու վարորդներին և օդանավի հետադարձ տոմսեր են գնում:

Ես կարծում եմ, որ ընտրություններն ամեն հինգ տարին մեկ անցկացնելը կարճատեսություն է և սահամանափակում է հայկական բիզնեսի հնարավորությունները: Այս երկիրը պետք է դիտորդների հավանությանը չարժանացող ընտրություններ անցկացնի իր ամեն մի հնարավոր պաշտոնի համար:

Ընտրություններ ուսուցիչների համար, մարզիչների համար, փողոց մաքրողների համար: Հնարավորությունները շատ են:

Այդ նպատակով մեծ ընտրարշավները տասնամյակը երկու անգամ անցկացնելու փոխարեն պետք է անցկացնել տարին երկու անգամ, ընդ որում օրինականության այնպիսի ակնհայտ ոտնահարումով (Աստված վկա, հայերը դրա փորձն ունեն), որ միջազգային գործակալությունները այստեղ մշտական ներկայացուցչություններ հիմնեն բարերաների համար՝ բաց ժամկետներով պայմանագրերով և անսահմանափակ լիազորություններով:

Իսկ այժմ ես ներկայացնում եմ իմ զեկույցը Եվրոպայի անվտանգության և համագործակցության կազմակերպությանը, Ազգային ժողովրդավարական հաստատությանը կամ որևէ այլ հասցեատիրոջ.

Եթե ձեզ իսկապես «լրջորեն մտահոգում» է այն, ինչ կատարվում է այս երկրում, ապա ասեք նախագահ Ռոբին, որ եթե այս երկիրը իրեն ինչպես հարկն է չպահի, ապա դուք կդադարեցնեք այստեղ ուղարկել իրենց աշխատանքի վարձատրությունն ակնկալող հարյուրավոր դիտորդների, որպեսզի վերջիններս նրա արարքների մասին «խաբար տան» ամբողջ աշխարհին: Եվ դուք կտեսնեք, թե ինչպես կաշխատի ժողովրդավարական գործընթացը: