Ես չեմ պատրաստվում ինձ պատերազմի զոհ հայտարարել, սակայն պետք է ասեմ, որ այն ամենն, ինչ կատարվում է Իրաքում, արդեն կողմնակի հոգեբանական վնաս է հասցնում ինձ:

Եթե դուք ուշադիր եք եղել անցյալ շաբաթվա սույն էջում ներկայացված աշխարհագրության դասին, ուրեմն գիտեք, որ Հայաստանն ավելի մոտ է Իրաքին, քան Սպիտակը տունն իր սեփական արտաքնոցին:

Եվ երեկ երեկոյան, երբ այստեղից ոչ շատ հեռու հրթիռները էին թռչում, ես մտա իմ կիբեռ-փոստարկղը, որտեղ ինձ սպասող ուղերձ կար՝ «Պահապան» մակագրությամբ (բառախաղ է, warden բառն ունի նաև «բանտապան» իմաստը):

Մենք բոլորս էլ անցյալ ունենք, չէ՞: Այն չէ, ինչ անցնում է ձեր մտքով, բայց իմը «պահապան» բառի հետ կապված տհաճ ասոցիացիաներ ունի:

Եթե կարճ ասեմ՝ ինչպես «հարկային ոստիկանություն» կամ «ճիճվի անալիզի արդյունքներ» արտահայտությունները: Էկրանին հայտնված քիչ բան կարող էր ինձ ավելի քիչ ուրախացնել, մինչ ես նավարկում էի Յահուով մոտավորապես այն տարածաշրջանում, որտեղ Ջորջ դաբլյուն (Բուշը) նավարկում էր իր սկադներով:

(Եվ, քանի դեռ այս թեմայի վրա ենք՝ վերջերս Հայաստանում իրականացվել է չափավոր հայտնի մի անձի սպանություն՝ մեկ միակ գնդակով և ինչպես ենթադրում են, 50000 դոլարով: Ի հակադրություն, Բուշի վարչակազմը 40 միլիոն դոլար ծախսեց անհամար հրթիռներ արձակելով մի շինության վրա, որտեղ, ինչպես իրենք էին «կարծում», հաճելի ժամանակ էր անցկացնում աշխարհի ամենատխրահռչակ և ճանաչելի մարդը, և այդուհանդերձ վրիպեց: Հետևություն՝ տվեք հային մի ատրճանակ և շահագրգռեք նրան, և շատ չանցած Սադդամ Հուսեյնն այլևս չի լինի այն հակամարտության առանցքը, որը ստիպում է ամերիկացիներին գետը լցնել ֆրանսիական գինին և արգելք դնել ֆրանսիական համբույրի վրա (վերջինս դեռ սպասվում է): Եվ բոլորն էլ ավելի էժան կպրծնեն:)

Ինչևէ՝ պահապան:

Պարզվում է, որ ես պահապան ունեմ: Երևի Հայաստանում ապրող բոլոր ամերիկացիներն էլ ունեն: Ուրախ եմ հայտնել, որ տվյալ դեպքում սույն բառն ավելի շուտ նշանակում է «հոգացող», «խնամող», այլ ոչ թե «բանտապան»: Պահապանն այն մարդն է, որը վերցնում է հեռախոսը կամ կապվում է ինտերնետով և բղավում է «վազի՛ր», երբ տագնապի գունակոդավորված վահանակը թույլ դեղնից հասնում է մուգ կարմրի, որը կարծես ասում է՝ հիմա չե՞ս զղջում, որ տեղափախվել ես այստեղ:

Ինձ թվում է, որ այս «պահապաններն» ԱՄՆ պետդեպարտամենտի մշակած ծրագրի մի մասն են կազմում, որի նպատակն է ինձ նմաններին դուրս հանել նման վայրերից, երբ խաղահրապարակի վատ տղաները սկսում են սպառնալ Ամերիկյան ապրելակերպին, անկախ նրանից, թե Ամերիկայից որքան հեռու դա կարող է լինել: (Իրականում, ոչ այնքան ինձ նմաններին, որքան ինձ այն նմաններին, որոնք «Լեքսուսի» կարգի ամերիկյան փողեր են աշխատում «Լադայի» կարգի հայկական դրամային տնտեսությունում:)

Իմ պահապանն ուզում էր տեղեկացնել ինձ, որ թեև դոկտոր Սթրեյնջլավի Երկրի ներքին ապահովության սպառնալիքի մակարդակը հասել է նարնջագույնի (ինչ էլ որ դա նշանակի), այստեղ՝ Սկադավանից 800 կիլոմետրի վրա, ամեն ինչ խաղաղ է:

Այս ուղերձի պատճառն «ինչ-որ կոնկրետ սպառնալիքներ չեն Հայաստանում բնակվող ամերիկացիների համար: Այն պարզապես կոչ է զգույշ լինել...»:

Եվ հենց այդ օրը՝ ուշ երեկոյան, երբ դուրս էի գալիս Երևանում բնակվող ամերիկացիների սիրած սրճարաններից մեկից՝ հայկական 3 դոլարանոց գինով լիքը փորով, աստիճաններով բարձրանալիս ես լրացուցիչ զգուշություն ցուցաբերեցի: Իմ պահապանը կարող էր հպարտանալ ինձնով:

Այդ օրն ավելի ուշ ես էլնամակ ստացա Հյուսիսային Ամերիկայում ապրող մի ընկերուհուց, որը հարցնում էր, արդյոք ես իմ պատուհանից լսում եմ այն, ինչ նա տեսնում է իր հեռուստացույցով՝ Մարտյան հրթիռները:

Ես պատասխանեցի, որ ոչինչ չեմ լսում իմ հակագազի դիմակի միջից: Սա այնպիսի մի պատասխան է, որ կարող ես քեզ թույլ տալ, երբ ապրում ես մի վայրում, որի մասին մարդիկ պատկերացում են կազմում, միայն երբ այն հայտնվում է պաշտպանության նախարարության քարտեզների վրա: Կամ էլ երբ լսում են, թե ինչպես են կամուֆլյաժավորված ու մազերի փոխարեն այտամորուս պահող տղաներն ասում. «Մեր հետախուզությունը հայտնել է մեզ...», երբ իրականում պիտի ասեին. «Անցյալը օրը լսեցի «ՍիԷնԷն»-ով...»: Արդյունքում՝ նման վայրերին վերագրվում է շահարկումների ենթակա էկզոտիկ բնութագիր, որին դրանք բոլորովին արժանի չեն:

Իրաքի դեպքերին առնչվող իմ ամենասիրած հիպեր-սարսափը հետևյալն է.

Հյուսիսային Իռլանդիայի ֆուտբոլի ազգային հավաքականը հրաժարվել է մասնակցել մյուս շաբաթ Երևանում Հայաստանի հավաքականի հետ կայանալիք խաղին: Հյուսիսային Իռլանդիան մի երկիր է, որտեղ գինետներ են պայթում, որտեղ փոստարկղերի մեջ սիրում են ռումբեր դնել, և ահա այդ երկրի մարզիկները վախենում են գալ Հայաստան, որովհետև այն չափազանց մոտ է այն երկրին, որը ռմբակոծվում է (հիմնականում) գերճշգրիտ զենքերով:

Ամերիկացի իմ ընկերներից մեկն ասաց ինձ, որ իրենց կազմակերպությունը հետաձգել է մայիսին Հայաստան այցելելու ծրագրերը: Այ սա ես, իսկապես, չեմ հասկանում:

Մանավանդ, որ ես ասացի, որ կլինեմ իրենց պահապանը: