Լուսիկ Ագուլեցին ասում է, որ նկարչությունը փիլիսոփայություն է՝ արտահայտված գույներով ու երանգներով: Սակայն նրա փիլիսոփայությունը չի սահմանափակվում միայն նրա կտավներով, այն արտահայտվում է նաև նրա ամենօրյա կենցաղում:

Երբ Լուսիկը փողոց է դուրս գալիս, բոլորը զարմացած ու հիացած հայացքներով են նայում նրա հայկական ազգային տարազներին:

Գեղեցիկ, նուրբ գույներով ու ազգային զարդանախշերով գործած նրա զգեստների նախատիպերն ու նրա ճակատը, ձեռքերն ու պարանոցը զարդարող արծաթյա հիանալի զարդերն այսօր միայն թանգարաններում ու հնաոճ արվեստի սրահներում են ցուցադրվում:

Լուսիկ Սամվելյան-Ագուլեցին ծնվել է հին հայկական Ագուլիս քաղաքում, որը հայտնի էր իր հնագույն մշակույթով: Տասնինը տարեկանից նա ապրում է Երևանում, սակայն առ այսօր նրա արվեստը շնչում և ապրում է հայրենի գյուղաքաղաքի հիշողությամբ:

«Ամեն ամառ տատիս ու պապիս հետ գնում էինք Ագուլիս, - վերհիշում է նա, - Միայն մեր քաղաքում 12 եկեղեցի կար, որոնցից մեկում Հովնաթանյանի որմնանկարներն էին: Այնտեղի հիանալի բնության գրկում նկարում էի՝ բացահայտելով նկարչության գաղտնիքները, հետո վերադառնում էի Երևան և հաջողությամբ հանձնում քննություններս նկարչական ուսումնարանում»:

Բնության բոլոր եղանակներն ու գույները կան Լուսիկի նկարներում: Հզոր ու ազատ վրձնահարվածները կենդանի շունչ, շարժում ու դինամիկա են հաղորդում նրա կտավների պատկերներին: Աշնան բնանկարներում ծառերը կարծես խոսում են, շարժուն վրձնահարվածներից ծնված քամին անողոք պոկում է վերջին տերևը և հեռանում: Իսկ ամռան հանդարտության մեջ լսելի են դառնում բնության մեղմ երգն ու ծաղիկների բույրը:

«Ինձ ոգեշնչում է ամեն գեղեցիկը, բնության բոլոր պահերն ու ժամերը, գույների նրբերանգները, և ամեն նոր կտավ նկարելիս հիշում եմ ուսուցչիս՝ Մինաս Ավետիսյանին, - ասում է նկարչուհին, - Երբ Մինասն առաջին անգամ տեսավ իմ նկարները, ասաց. - «Չմոռանաս, որ գույնն ու նրա կապը հարևան գույների հետ միշտ պետք է տեսնել լույսի մեջ, դա քեզ մոտ շատ լավ է ստացվում, չկորցնես այդ կարողությունը»:

Տարիների ընթացքում Լուսիկ Ագուլեցին ոչ միայն գտավ գույների ու լույսի փոխհարաբերության գաղտնիքները, այլ նաև ստեղծեց մի եզակի ստեղծագործական աշխարհ՝ հին հայկական ազգային մշակույթից մինչև ժամանակակից արվեստ:

Հայկական ազգային շունչը զգացվում է անգամ նրա խոհանոցում. փայտե ու կավե սպասք, իր ձեռքով պատրաստած չրերի զանազան տեսակներ, աղանդեր ու դդում:

«Իմ սպասքը մեծ մասամբ ես եմ նկարել և խնդրել եմ ամուսնուս փորագրել փայտի վրա: Սա հայկական խորհրդանիշերով սպասքեղեն է՝ խաղողի տերևներ, կան նաև քրիստոնեական պատկերներով ափսեներ»:

Լուսիկ Ագուլեցու և նրա արվեստագետ ընտանիքի առանձնատունը մի մեծ արվեստի սրահ է, որտեղ միաձուլվել են նկարչուհու բնանկարները, ամուսնու՝ Յուրա Սամվելյանի քանդակներն ու դարեր առաջ ստեղծված բազում կենցաղային իրեր:

Քանդակներով ձևավորված աստիճանավանդակը տանում է դեպի Սամվելյանների տուն-արվեստանոցը, որտեղ ամեն ինչ, բացի հեռուստացույցից և համակարգչից, մի քանի դար առաջ արդեն ծառայել են ինչ-որ մի հայտնի մարդու:

17-րդ դարի զարդաքանդակներով հեշտադարանի (կոմոդ) վրա դրված են բազմաթիվ հնաոճ լուսամփոփներ, զարդատուփեր ու սպասք: Արծաթյա զարդեղենի և անվանական գոտիների հավաքածուն տեղադրված է հատուկ ապակյա ցուցափեղկերում: Պատի ամբողջ բարձրությամբ վեր խոյացող հայելին տարբեր դարերի շատ գեղեցկուհիներ և զգեստներ է տեսել, իսկ Ագուլեցու թոռների 18-րդ դարի օրորոցում ժամանակին նրա հայրն ու պապն են մեծացել:

«Հայկական մշակույթն առաջին հերթին ժողովրդի ստեղծած իրերը, զարդերն ու հագուստներն են, որոնք բխել են ժողովրդի մտածելակերպից, ժամանակի պահանջներից, և չի կարելի անտեսել այդ ամենը և թողնել, որ թանգարաններում մահանա», - ասում է Լուսիկը:

«Ամեն օրն ինձ համար մի կյանք է: Եթե ես բացում եմ աչքերս ու տեսնում եմ արևը, ուրեմն աշխարհի վերջը դեռ չի եկել, ուրեմն պիտի արարեմ, պիտի նկարեմ ու պահպանեմ իմ ազգային մշակույթը»: