Արտաշես Գեղամյանը՝ խորհրդային Երևանի վերջին քաղաքապետը, նախկին կոմունիստական քաղաքական գործիչների նկատմամբ համաժողովրդական կարոտի ալիքի խորհրդանիշերից է:

Աղքատությունը, սոցիալական բևեռացումը և անապահովությունը մարդկանց մոտ կարոտի զգացում են առաջ բերել ապահով խորհրդային ժամանակների նկատմամբ: Այս երևույթն առաջին անգամ իր արտահայտությունը գտավ Կարեն Դեմիրճյանի 1998 թվականի ընտրարշավի ժամանակ: Նրա սպանությունից հետո ստեղծված վակուումը ներկայումս լրացրել են նրա որդի Ստեփանը և Գեղամյանը:

Գեղամյանի վստահված անձ Հմայակ Հովհաննիսյանը եթերով մի քանի անգամ հայտարարել է, որ Ստեփան Դեմիրճյանն իր հոր միայն կենսաբանական ժառանգորդն է, իսկ Արտաշես Գեղամյանն անցել է նույն կառավարման դպրոցը, ինչ որ նախկին խորհրդային կուսակցական ղեկավարը։

53-ամյա Արտաշես Գեղամյանը ծնվել է Երևանում և իր ելույթներում հաճախակի է անդրադառնում երևանյան ավանդույթներին՝ ակնարկելով նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի ղարաբաղյան ծագումը։ Մարդկանց զգացմունքների վրա խաղալու մեթոդների համար, հակառակորդները Գեղամյանին պոպուլիստ են անվանում։

Գեղամյանը 1971 թվականին ավարտել է Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտը և անմիջապես սկսել է իր քաղաքական-կուսակցական կարիերան: 1972-1978 թթ. գրավել է առաջատար կոմերիտական պաշտոններ, իսկ հետո հետևել է հոր՝ Մամիկոն Գեղամյանի ուղուն Հայաստանի կոմունիստական կուսակցության շարքերում։ 1987 թվին դարձել է Երևանի Մաշտոցի կուսշրջկոմի առաջին քարտուղարը, իսկ երկու տարի անց նշանակվել է Երևանի քաղխորհրդի նախագահ (քաղաքապետ)։

Գեղամյանի քաղաքական վերելքը համընկավ ղարաբաղյան շարժման հետ։ Ի տարբերություն բազմաթիվ խորհրդային բարձրաստիճան պաշտոնյաների, նա չհարեց նոր իշխանություններին և լքեց քաղաքական դաշտը: Դա այսօր ընտրողների մեջ նրա ժողովրդականության գործոններից մեկն է:

Գեղամյանը մի քանի տարի զբաղվում է բիզնեսով և վերադառնում է քաղաքականություն 1995 թվին՝ ընտրվելով Ազգային Ժողովի պատգամավոր։ 1997 թվին նա հիմնում է «Ազգային միաբանություն» կուսակցությունը, իսկ 1999 թվից գլխավորում է «Օրենք և միաբանություն» խորհրդարանական ֆրակցիան։

1998 թվին Գեղամյանն առաջադրում է իր թեկնածությունը նախագահական ընտրություններում և երկրորդ փուլում սատարում է Քոչարյանին ընդդեմ Կարեն Դեմիրճյանի։ Հետագայում՝ 2000 թվին, երբ նախագահի իշխանությունը թուլացել էր, նա կրկին իր համերաշխությունն է հայտնում Քոչարյանին։ Այս փաստերը սիրում է հիշեցնել ընտրողներին Քոչարյանի նախընտրական թիմը, որոնց Գեղամյանը պատասխանում է, թե ինքը փորձել է երկիրը փրկել «եղբայրասպան պատերազմից»։

Գեղամյանն անցել է անհաշտ ընդդիմության շարքերը 2000 թվի մայիսից հետո, երբ հօդս ցնդեցին նոր կառավարությունում վարչապետի պաշտոնը ստանալու նրա հույսերը: Նա նույնիսկ մեղադրել է Քոչարյանին քաղաքական սպանություններին տեղյակ լինելու մեջ: Գեղամյանը հայտարարում է, որ քանի որ չեն ձերբակալել վերջին տարիներին տասից ավել պաշտոնյաների սպանություններ կատարողներին, հետևաբար «Քոչարյանը չի թոթափում այդ սպանությունների կասկածանքի բեռը»։

Գեղամյանը խոստանում է 1 տարվա մեջ բարձրացնել թոշակները և բյուջետային հիմնարկների աշխատողների աշխատավարձերը: «Տնտեսության 40-60 տոկոսը ստվերում է։ Ստվերը վերացնելով ու կրկնապատկելով բյուջեի եկամուտները, կեռապատկվեն աշխատավարձները», - հայտարարում է նա։

Նա խոստանում է պայքարել կոռուպցված մենաշնորհային բիզնեսի դեմ և ստեղծել ազատ մրցակցության հնարավորություն: Նա պնդում է, որ եթ Գեղամյաեկ գործարարի փոխարեն հնարավորություններ ստեղծվեն հարյուրավորների համար, ապա կձևավորվի միջին խավ, որը կսատարի իրեն:

Գեղամյանն ամուսնացած է և ունի երկու որդի: Նա իրեն համարում է քաղաքական ցենտրիստ, որը ձախ կողմնորոշում ունի ներկա սոցիալական պայմանների պատճառով: Նրան աջակցում են կոմունիստներն ու Պարույր Հայրիկյանը, որը 17 տարի անց է կացրել խորհրդային ճամբարներում որպես քաղաքական բանտարկյալ: Գեղամյանը համարում է այս աջակցությունն իր հաղթաթղթերից մեկը, որը ցույց է տալիս, որ գաղափարական տարաձայնությունները կարող են մի կողմ դրվել հանուն երկրի բարօրության:

«Ազգային միաբանություն» կուսակցություն
www.amiab.am