Կինոստուդիան հույս ունի, որ համագործակցությունը կհանգեցնի նոր ժապավենների ¢ նոր հաջողությունների

Երևանի արվարձաններից մեկում՝ դեպի Աշտարակ տանող մայրուղու աջակողմյան մասում, 1976 թվականից 33,4 հեկտար տարածության վրա տեղակայված է Համո Բեկնազարյանի անվան «Հայֆիլմե կինոստուդիան:

1990 թվականից հետո այստեղ շատ քիչ բան է նկարահանվել: Սակայն այս տարի նկարահանվել է վեց ֆիլմ, որոնք այժմ մոնտաժվում են:

«Եթե վերջին 12 տարիների ընթացքում հայտնվել էինք անդունդում, ապա այսօր բարեբախտաբար արդեն զրոյական վիճակում ենք ու նորից վեր ենք բարձրանումե, ասում է կինոստուդիայի տնօրեն Գևորգ Գևորգյանը:

Խորհրդային Միության փլուզումից հետո «Հայֆիլմըե կանգնեց
գոյատևման խնդրի առաջ: Նախկինում նկարահանվող ութ ֆիլմերի փոխարեն սկսեցին տարեկան նկարահանել մեկը: 1100 աշխատողներից մնացին 270-ը, որոնք դժվարությամբ պահպանում էին կինոստուդիայի գոյությունը պետբյուջեից հատկացված գումարներով:

«Այսօր Հայաստանում սա միակ տարածքն է, որը ունենալով այսքան շինություններ, մնացել է անձեռնմխելի, - ասում է Գևորգյանը: - Ամեն ինչ տեղում է, մի ասեղ անգամ չի կորել ու չի վաճառվել: Մի կերպ գոյատևեցինք՝ ամեն գնով պահպանելով ստուդիանե:

Գևորգյանը «Հայֆիլմիե տնօրենն է 1992 թվականից: Նա գանգատվում է, որ իրեն դժվար ժամանակ է բաժին ընկել, բայց նաև ասում է, որ սա արվեստի մի ուրիշ աշխարհ է, այստեղ մտնելուց հետո արդեն չես կարող դուրս գալ:

Կինոստուդիան տարեկան պետական բյուջեից ստանում է 256 մլն դրամ (մոտ 450 հազար դոլար) մեկ գեղարվեստական և 117 մլն դրամ (մոտ 210 հազար դոլար) երեք մուլտիպլիկացիոն ֆիլմերի համար: Կինոֆոնդի պահպանման համար հատկացվում է 4,5 մլն դրամ (մոտ 8000 դոլար) և նույնքան էլ փառատոններին մասնակցելու համար:

ՙՀայֆիլմ՚ կինոստուդիայի գործունեությունն ապահովում են մոտ 270 աշխատակիցներ

Սակայն պետության հատկացրած գումարը չի բավականացնում, և «Հայֆիլմըե ինքն է սկսել միջոցներ հայթայթել:

«Ավելի ճիշտ՝ մենք փնտրում ենք գործընկերներ համատեղ ֆիլմերի արտադրության համար, - ասում է Գևորգյանը: - Գեղարվեստական ֆիլմի համար տրամադրված գումարը բաժանում ենք երեք մասի, կազմում նախահաշիվ և մեր գործընկերներին տրամադրում ընդհանուր գումարի 30-50%-ը: Համատեղ ֆիլմը ոչ միայն գումարի հայթայթման աղբյուր է, այլև հնարավորություն ազատ շուկա դուրս գալու համարե:

Նման ֆիլմերից է ռեժիսոր Վիգեն Չալդրանյանի հայ-ֆրանսիական արտադրության «Լռության սիմֆոնիանե: Այս տարի նկարահանվել է հայ-ամերիկյան «Սամանտաե ֆիլմը (ռեժիսոր Ռուբեն Քոչար): Հոլանդիայի և Գերմանիայի հետ համատեղ աշխատանքի արդյունք է ռեժիսոր Դավիթ Սաֆարյանի «Մարիամե ֆիլմը:

Գևորգյանը պատմում է, որ Բեռլինում մեծ ոգևորությամբ ընդունվել է ռեժիսոր Ալբերտ Մկրտչյանի «ՈՒրախ ավտոբուսե ֆիլմը, սակայն ոչ մի երկիր ֆիլմը չի գնում, անգամ ամենաէժան գնով:

«Երբ հարցնում ենք՝ ինչու՞, նրանք ասում են. «Հանդիսատեսը կհավանի ձեր ֆիլմը, բայց ինչպե՞ս նրան բերենք կինոդահլիճ, եթե չեն ճանաչում «Հայֆիլմինե, ռեժիսորին, դերասաններինե: Այսինքն՝ մենք ճանաչման կարիք ունենքե, ասում է Գևորգյանը:

Կինոստուդիայում մոնտաժային վերջին փուլում են Հարություն Խաչատրյանի «Աշուղ Ջիվանիե և Սուրեն Բաբայանի «Դրախտ որոնելիսե ֆիլմերը: Ավարտվում է նաև աշխատանքը Արամ Խաչատրյանին նվիրված վավերագրական կինոնկարի վրա: Մուլտիպլիկացիոն ֆիլմերից ավարտին են մոտենում Գայանե Մարտիրոսյանի «Երեք զանգակըե (տիկնիկային), Ռոբերտ Սահակյանցի «Հեքիաթըե և «Սասունցի Դավթիե երրորդ մասը:

Տնօրենի հավաստմամբ «Հայֆիլմիե կինոնկարները մասնակցում են փառատոնների ու մրցանակներ շահում: Սակայն «Հայֆիլիմըե այսօր չի կարող դուրս գալ կինոշուկա, քանի որ դրա համար հարկավոր են մեծ գումարներ: Գործարարները գումարներ չեն ներդնում կինոյի ասպարեզում, որովհետև Հայաստանում կինոբիզնես չկա:

«Կինոն թանկ հաճույք է, նաև՝ բիզնեսի մեծ աղբյուր: Մենք դեռ երկար ճանապարհ պիտի անցնենք: Կինոաշխարհն արդեն ձևավորված է, և մաֆիայի նման այստեղ նորեկներին այնքան էլ չեն ողջունում ու նրանց վերաբերվում են կասկածանքովե, ասում է նա:

Այնուամենայնիվ Գևորգյանը համոզված է, որ Հայաստանը մեծ հնարավորություններ ունի կինոարտադրության տարածաշրջանային կենտրոն դառնալու համար:

«15 տարի «Հայֆիլմըե ատամներով պահել ենք: Մենք դեմ ենք եղել կինոստուդիայի վաճառքին: Այժմ փորձում ենք մասնավորեցնել և ներդրումների միջոցով պահպանել ստուդիանե, ասում է Գևորգյանը:

Չնայած «Հայֆիլմիե շենքում ցուրտ է, մարդիկ ուրախ են, որ կարող են անել իրենց գործը:

«Վիճակը, իհարկե, հեռու է բավարար լիլելուց, բայց մենք երջանիկ ենք, որ «Հայֆիլմըե կա, երջանիկ ենք, որ ազատ ֆիլմեր ենք նկարահանում, և ամեն ինչ կանենք ստուդիան բարվոք վիճակի հասցնելու համար, - ասում է Գևորգյանը: - Ես հավատացած եմ, որ հայկական կինոն ապագա ունիե: