Անցյալ շաբաթ և կրկին անգամ այսօր «ԱրմենիաՆաուի» էջերում հայտնվեց Հայաստանում լրագրություն սովորող ամերիկահայ մի երիտասարդի անունը: Բայց միթե՞ ամեն ինչ հակառակը չպետք է լիներ: Միթե՞ հայ երիտասարդները չպետք է արևմտյան երկրներում մասնագիտական կրթություն ստանալու համար դռներ բախեին՝ թոշակների, դրամաշնորհների, նպաստների կամ ուսումնական պրակտիկայի հույսով:

Հազարավոր հայ երիտասարդներ այդպես են անում: Իսկ որքա՞ն հաճախ է լինում հակառակը: Լրագրության մեջ, որքան մեզ հայտնի է, դա տեղի չէր ունենում, քանի դեռ մի երկու տարի առաջ շվեյցարահայ Վիգեն Չեթերյանը չհիմնեց Լրատվ³ÙÇçáóÝ»ñÇ կովկասյան ինստիտուտը: ԼԿԻ-ն լրագրողներ է բերում Հայաստան՝ հիմնականում նախկին խորհրդային հանրապետություններից, ակադեմիական կրթություն տալու համար: «ԱրմենիաՆաուն» համագործակցում է ԼԿԻ-ի հետ և հնարավորություն է ընձեռում նրա ուսանողներին գործնականում կիրառել այն, ինչ նրանք սովորում են ԼԿԻ-ի լսարաններում:

Այսօրվա համարում դուք կգտնեք ԼԿԻ-ի շրջանավարտ մոլդավուհի Վիորիկա Վլադիկայի հոդվածը: Սակայն ավելի ուշագրավ է «ԱրմենիաՆաուի» պրակտիկանտներ Սոսի Էսաջանյանի և Լալա Դեմիրճյանի դեպքը:

Սոսին և Լալան Հայաստան են ժամանել Հայ երիտասարդների ֆեդերացիայի ամառային ծրագրի շրջանակներում: Ամեն տարի այդ կազմակերպության երիտասարդ անդամները գալիս են Հայաստան կամավորական աշխատանք կատարելու՝ միաժամանակ ծանոթանալով իրենց պատմական ժառանգությանը: Շատերն աշխատում են դպրոցներում ու Ù³ÝϳïÝ»ñáõÙ: Մենք ուրախ ենք, որ այս ամառ կարող ենք հնարավորություն տալ Լալային և Սոսիին, թեկուզև կարճ ժամանակով, կատարելագործելու իրենց լրագրողական հմտությունները՝ հույսով, որ մի օր դրանք կարող են օգտակար լինել և՛ նրանց, և՛ Հայաստանի համար:

22-ամյա Լալան մանկավարժություն է սովորում Բեյրութի Հայկազյան վարժարանում: Սոսին, որը նույնպես 22 տարեկան է, ավարտել է Մասաչուսեթսի Ֆրամինգեմի քոլեջի հոգեբանության բաժինը և շուտով վերադառնալու է այնտեղ ուսումն ասպիրանտուրայում շարունակելու համար:

Աղջիկները չէին ճանաչում իրար մինչև Հայաստան գալը: Իսկ մի քանի շաբաթ անց նրանց անունները միասին հայտնվեցին ամբողջ աշխարհում կարդացվող հոդվածների վրա: Մենք ուրախ ենք, որ կարող ենք նպաստել այդ միության կայացմանը:

Ես չգիտեմ, թե ինչպես են նրանց ընկերները տանն անցկացրել իրենց ամառային արձակուրդը, բայց կարող եմ ասել ձեզ, որ Լալան և Սոսին իրենց արձակուրդի մի մասն անց են կացրել սովորելով պատմություն պատմելու և պատմություն ցույց տալու տարբերությունը, ինչպես նաև ամբողջ նյութը մեկ պարբերությամբ ներկայացնելու նուրբ արվեստը:

Անցյալ շաբաթ մի օր մտա խմբագրատուն և տեսա, թե ինչպես են երկու աղջիկները նստել գրասեղանի մոտ, իսկ մեր լրագրողներից մեկը՝ ¶այանե Մկրտչյանն Էջմիածնից, ինչ-որ բան է բացատրում նրանց:

Բեյրութը հանդիպեց Բոստոնին, հետո հանդիպեց Էջմիածնին: Այդ պահին էր, որ ինձ թվաց, որ տեղի է ունենում ուշագրավ մի բան՝ տեղացին սովորեցնում է սփյուռքին: Դա պետք է ավելի հաճախ կատարվի:

Մոտ յոթ տարի առաջ ես եկա Հայաստան ամերիկյան մի լրագրի առաջադրանքով՝ հոդված գրել մի կազմակերպության մասին, որի մասին կարող եք կարդալ մեր առաջնորդող հոդվածում:

Դոկտոր Ռոջեր Օհանեսյանի աշխատանքը ոգեշնչեց ինձ գտնել իմ հմտությունները կիրառելու մի այնպիսի ձև, որը կգերազանցեր մասնագիտական բավարարվածության կաշկանդող սահմանները: Նույն պատճառներն էին այստեղ բերել իմ գործընկեր Թոնի Հալփինին: Մենք դեռ չենք հասել դոկտոր Օհանեսյանի Հայկական ակնաբուժական ծրագրի հաջողությանը (միգուցե շարժական խմբագրատու՞ն բացենք, հըմ):

Սակայն այն, որ հասել ենք այն մակարդակին, որ կարող ենք մեր փորձն ու հմտությունները սովորեցնել անգամ ոչ տեղացիներին, խոսում է այն մասին, որ ճիշտ ուղու վրա ենք: