¸»ñ³ë³Ý ²ñÙ»Ý ÊáëïÇÏÛ³ÝÇÝ ëÇñáõÙ ¿ÇÝ Ýñ³ Ñ»éáõëï³ï»ë³ÛÇÝ ¢ óï»ñ³Ï³Ý ¹»ñ»ñÇ Ñ³Ù³ñ:

Հուլիսի 25-ին սիրված դերասան Արմեն Խոստիկյանի վախճանը սգալու համար Պարոնյանի անվան թատրոնում էին հավաքվել նրա արվեստի երկրպագուները և դերասանական համայնքի ներկայացուցիչները:

74-ամյա դերասանը մահացավ հուլիսի 22 -ին ß³ù³ñ³ËïÇ µ³ñ¹áõÃÛáõÝÝ»ñÇó :

Խոստիկյանին ժողովրդականություն են բերել նրա խաղացած դերերը կինոյում և թատրոնում (հատկապես Սունդուկյանի անվան թատրոնում): Նրան սիրում էին երգիծական մանրապատումների, բեմական անասելի հմայքի ու բնածին մեծ հումորի համար: Նրա կորուստը սգացողներից շատերը հիշում են, թե ինչ ուրախություն էր նա բերում 90-ականների տխուր տարիներին, և թե ինչպես էին կենդանանում տարեմուտի երեկոները, երբ եթերում հայտնվում էր Արմեն Խոստիկյանը:

«Մենք պարտական ենք նրան, քանզի նա բոլորիս ժպիտ էր պարգևում, իսկ ժպիտը շատ թանկ արժե: Պակասեց մեր քաղաքի ծիծաղը», - ասաց դերասանի խաղընկեր Աշոտ Ղազարյանը:

Մի քանի տարի առաջ տված հարցազրույցում Խոստիկյանն իրեն հատուկ հմայքով պատմել էր իր կատակերգակ դերասան դառնալու պատմությունը:

«Հայրս հիսուն տարեկան էր, երբ ես ծնվեցի: Պատկերացրեք նրա ոգևորությունը: Նա կառք է վարձում, գալիս հիվանդանոց՝ երկար սպասված որդուն տուն տանելու: Ճանապարհին կառքի մեջ հայրս գրկում է ինձ ու շփոթմունքից շրջում է բարուրաշորը: Տանը բաց են անում բարուրը, տեսնում են գլխի փոխարեն երկու տոտիկ է դուրս ցցված:

«Պարզվում է, երբ հայրս շրջել է ինձ, այլևս չի ուղղել և այդպես էլ ինձ տուն են բերել: Այսինքն՝ ես աշխարհն առաջին անգամ տեսա գլխիվայր, և ուրեմն պետք է կոմիկ լինեի, ուրիշ ոչինչ»:

Դերասան դառնալու ճանապարհը Խոստիկյանի համար որոշակի դարձավ, երբ նա արդեն սովորում էր Երևանի բժշկական ինստիտուտի առաջին կուրսում:

«Մայրս բժշկական ինստիտուտում ռուսաց լեզու էր դասավանդում և անչափ ուզում էր ինձ բժիշկ տեսնել, ես էլ ընդունվեցի: Մի անգամ պրակտիկայի ժամանակ դասախոսի պահանջով վերցրեցի ոսկորը, որ պատմեմ ու նկարագրեմ այն: Ֆորմալինի հոտից վատ զգացի: Դասախոսը հանդիմանեց՝ ասելով, որ ինձանից բժիշկ դուրս չի գա: Այդ պահին ուսանողներից մեկը լսարանից բղավեց. - «Նա արտիստ է, կարդա, մի բան լսենք»:

Արմեն Խոստիկյանը լսարանում մի մենախոսություն է կարդում ու վերջ է դնում իր բժշկական կարիերային:

1947 թվականին Խոստիկյանն ընդունվում է Թատերական ինստիտուտի դերասանական ֆակուլտետ և պրոֆեսոր Արմեն ¶ուլակյանի կուրսում ստանում ի վերուստ իրեն տրված մասնագիտությունը:

Ինստիտուտի վերջին կուրսից նա արդեն Սունդուկյանի թատրոնի դերասան էր և բեմ էր բարձրանում այնպիսի մեծ դերասանների հետ, ինչպիսիք են Վահրամ Փափազյանը, Հրաչյա Ներսիսյանը, Վաղարշ Վաղարշյանը, Ավետ Ավետիսյանը և այլոք:

Այդ տարիների թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար, հանրահայտ ռեժիսÛոր Վարդան Աճեմյանը Խոստիկյանին բնորոշում էր այսպես. - «Խոստիկյանը մի դերասան է, որն իր շուրջը 4 մ շառավղով հմայք ունի»: Բեմ դուրս գալուց առաջ հաճախ ասում էր Արմենին. - «Արմեն, այնպես արա, որ հանդիսատեսը քեզ չճանաչի, այլապես գլխավոր դերակատարից շատ ես ծափողջյուններ ստանում, կնեղանան, հա՜»:

Խոստիկյանի դերասանական կյանքը բեկում ապրեց «Նվագախմբի տղաները», «Ոսկե ցլիկը» և «Շրթներկ N 4» ֆիլմերից հետո, որոնց մեջ նրա մարմնավորած կերպարները դարձել են առօրեական ու նրանց արտահայտությունները թևավոր խոսքեր դարձած պտտվում են բոլորի շուրթերին առ այսօր:

1990-ականների քաղցի ու ցրտի դաժան տարիներին Խոստիկյանը թատերական մի խումբ է կազմում, որը կատակ ու ծիծաղ է բերում ժպտալու առիթից զրկված բնակչությանը:

Խոստիկյանը կմնա հանդիսականի հիշողության մեջ որպես լուրջ կատակերգակ և աշխատող ու մտածող դերասան:

«Խոստիկյանը մեր թատրոնի աղն էր, եթե նա մասնակցում էր բեմադրությանը, ապա դրա հաջողությունն ապահովված էր¦, - ասում է ՀՀ Åողովրդական արտիստուհի Վարդուհի Վարդերեսյանը:

¶ործընկերների կարծիքով Խոստիկյանը կատարյալ էր ամեն ինչում, թե տանը, թե թատրոնում: Արցունքների ÙÇçÇó լսվում էր կնոջ հեկեկացող ձայնը, որը հանգստացնում էր թոռնիկին. - «Նա չի գնացել, մեզ հետ է, տես որքան մարդ է եկել, որքան ծաղիկներ կան: Մարդ մեռնում է միայն այն ժամանակ, երբ նրան մոռանում են»: