Իրավիճակը հետևյալն է.

Դրսում -7 աստիճան է Ցելսիուսով: Ֆարենհայթի աշխարհում ապրողներիդ համար՝ դա մոտ 18 է: Ինչով էլ չափես՝ ահավոր ցուրտ է:

Մի քանի շերտ հագուստի մեջ փաթաթված՝ նայում եմ պատշգամբիս, որտեղ հատակի սալիկի վրա դրած ձյունը բարձրանում է, իսկ մի երկու ամիս առաջ ես քնում էի այդ սալիկների վրա, որպեսզի հով լիներ: Նայում եմ, թե ինչպես են թափվում փայլփլող փաթիլները՝ երկնային պատուհանի կոտրված ապակու փշուրների նման:

Նալբանդյան փողոցը խաղաղ է, և միայն ձյունն է դրան ի զորու: Չեն երևում անգամ աղբարկղների շները, և ես կասկածում եմ, որ նրանց ճակատագիրը վճռել է կտրուկ ընկած ջերմաստիճանը:

Իմ բնակարանում հինգ օր է ջուր չկա: Ունեցածս այն մեկ դույլ ջուրն է, որ վերցրել եմ իմ գթասիրտ հարևանից:

Ինձ ասացին, որ իմ բնակարան տանող խողովակները սառել են: Ասացին նաև, որ այդ գործն անող վարպետը չափազանց զբաղված է, որպեսզի գա ու մի բան անի:

Դա ինքնին իմ մեկ այլ խնդրի լուծումն է: Որովհետև, եթե ջուր ունենայի, կուզենայի տաքացնել լողանալու համար: Սակայն եթե միացնում են ջրի ջեռուցիչը, պետք է անջատեմ սենյակային ջեռուցիչը, որովհետև էլեկտրական շղթան չափազանց թույլ է երկու ջեռուցիչի դիմանալու համար:

Լավ է, մեկ որոշում պակաս պիտի կայացնեմ: Մեկ պատասխան պակաս պիտի տամ: Սակայն ծագում է ևս մի հարց. գրողը տանի, ես ի՞նչ եմ անում այստեղ:

Մտքերը Հարավային Կալիֆոռնիայի մայրամուտների և ջակուզիների և արևայրուկների մասին ինձ համարյա հասցնում են ինքնախղճահարության, երբ իմ ցրտահարված ուղեղը դառնում է 1992-1993 թվականներին:

Այն ժամանակ ես նույնիսկ այստեղ չէի, սակայն այնքան եմ լսել այդ մասին, որ ինձ թվում է, որ դրանք նաև իմ հիշողություններն են. օրական մեկ-երկու ժամ էլեկտրականություն, դատարկ փողոցներ, որովհետև մեքենաների համար բենզին չկար, վառարաններում վառելու համար պոկված զբոսայգիների նստարաններ ու անգամ դաշնամուրի ոտքեր:

Այս մտքերն ինձ չեն տաքացնում, սակայն հիշեցնում են, որ ես պարզապես ծրագրված չեմ գոյատևելու՝ համենայն դեպս, ոչ այնպես, ինչպես այն մարդիկ, որոնց մեջ ապրում եմ: Կամ էլ գուցե ես չափազանց հարմարավետ կյանքով եմ ապրել՝ բնականորեն հնարամիտ լինելու համար:

Այն տանը, որտեղ ապրում էի, ես միակ բնակիչն էի, որ խոսում էր երրորդ հարկի հարևանի հետ: Մի օր պարզեցի, թե ինչու: 92-93-ի ձմռանը նա իր բնակարանի պատուհանից լարեր էր անցկացրել դեպի գլխավոր տրանսֆորմատորը և ապահովել էր իրեն հոսանքով՝ զրկելով դրանից մյուսներին:

Տարված նման մտքերով, նայելով, թե ինչպես է շունչս սառչում պատուհանի ապակու վրա, և հայացքս հառած Երևանի գիշերվան՝ ես անդրադարձա, որ ներքևում մի անծանոթ լույս է հայտնվել:

Նալբանդյան փողոցով ձգված է տոնական լույսերի մի հաստ լար: Դա նորություն չէ, իմ պատշգամբում կանգնած՝ ես հաճախ եմ մտածել այդ լույսերի մասին՝ փորձելով գուշակել, թե որ ժամանակների ծնունդ են: Պարզվում է, որ դրանք նախորդում են անկախացմանը: Ավելի տաք գիշերներին և անփառունակ վիճակում ես դրանց վրա պիստակներ եմ նետել, սակայն այս չորս տարվա ընթացքում երբեք չեմ տեսել, որ դրանք վառվեն տոների ժամանակ:

Սակայն հիմա դրանք շողշողում են: Այսինքն՝ դրա նման մի բան են անում: Չկա ավելի խղճուկ տեսարան, քան հին կիսավառ տոնական լույսերի շարանը: Վառվում են մի քանի սպիտակ լամպեր, մի քանի գունաթափված կապույտներն ու կարմիրները: Այդուհանդերձ, ես գնահատում եմ այդ ջանքերը, և այդ տեսարանից ես գրեթե ընկնում եմ փիլիսոփայական մտորումների գիրկը՝ տոկունության և փոփոխվող ժամանակների և ժամանակին խավար երկրում տոնական լույսերի խորհրդի մասին...

Իսկ հետո սկսում եմ պատկերացնել, թե ինչպես կարող էի իմ բնակարանից մի գիծ անցկացնել և միանալ լույսերի լարին և, միգուցե, բավականաչափ հոսանք ստանալ միաժամանկ մեկից ավելի ջեռուցիչ միացնելու համար և ...

Եվ միգուցե ես արդեն չափազանց երկար եմ այստեղ ապրել: