ArmeniaNow.com - Independent Journalism From Today's Armenia
Special Edition
May 14, 2004


Լիալուսին Մարտունու վրա

Որպես լուսարձակ
այն փայլում է, որ լուսավորի
չափազանց վաղ զոհվածների
գերեզմանները,
նրանց դեմքերը սառած
լուսանկարներում,
որ սև շրջանակի համար չէին արվել:

Շողերը գտնում են մի երեխայի դեմք,
(Երեխա՝ հավերժ),
որը նայում է
ժամանակի մեջ իրեն հատկացված տեղից,
կարծես այս լուսատուն
կարող է ցույց տալ
ուրիշ տեղ տանող ճանապարհ:

Ավելի ապահով:

Նա հանգչում է բլրի լանջին:
Նրա տունը հովտում է,
որտեղ նրա մերձավորները
տեսնում են այս պայծառության մեջ
նրա թողած տեղը:
Հակառակ իրենց կամքի:

Մեծ ծեր լուսին,
մեծ ինչպես ռումբ,
լույս է տալիս բոլորիս:
Փոքրիկ տղա,
Չափազանց փոքր աստ հանգչելու համար,
Մեզ փոխանցի՛ր
քո անմեղության
օրհնյալ շնորհը:

Երբ Ղարաբաղի վրա ռումբեր էին ընկնում, նրանք առանց ընտրության ընկնում էին ինչպես խաղահրապարակում խաղացող 8-ամյա երեխաների, այնպես էլ մարտի դաշտում կռվող 18-ամյա պատանիների վրա: Այն տղան, որին նվիրված է այս բանաստեղծությունը, այժմ զինակոչիկի տարիքի կլիներ, ու կօգներ պահպանելու զինադադարը, որն իր համար չափազանց ուշ եկավ:

Այդ զինադադարի տարեդարձին մենք հիշում ենք Դավիթ Ալեքսանյանին ու Մարտունու գերեզմանոցում հանգչող բոլոր նրանց, ում նա ներկայացնում է: Եվ աղոթում ենք, որ նրա ընտանիքի նոր անդամներն ու ուրիշները վայելեն այն Ղարաբաղը, որից նա զրկված էր:

(Հատված Ջոն Հյուզի և Բրուս Սթրոնգի «Հայաստան. մի երկրի պատմությունն ակնարկներում ու լուսանկարներում» գրքից)