Այս շաբաթ կայացած բացման շքեղ արարողությունից հետո «Արմենիա» հյուրանոցը պաշտոնապես գրանցվեց հյուրանոցային միջազգային ցանցի քարտեզում` պետական հյուրանոցի իր նախկին անվանն ավելացնելով «Մարիոտ» մասնիկը:

«Մարիոտ-Արմենիան»

Երկուշաբթի օրվա արարողությունը հինգ տարվա վերակառուցման աշխատանքների գագաթնակետն էր, որը հնարավոր դարձավ մի խումբ սփյուռքահայերի ներդրումների շնորհիվ և որի արդյունքը դարձավ միջազգային կարգի հյուրանոցի ծնունդը Հայաստանում:

«Մեր ամբողջ աշխատակազմի և հյուրերի համար սա շատ հուզիչ պահ է,- ասաց «Արմենիա-Մարիոտ» հյուրանոցի գլխավոր տնօրեն Կատրին Հենցելը: - Ամբողջ Հայաստանում միջազգային ցանցին պատկանող այս միակ հյուրանոցը ստեղծվել է մի հնացած հյուրանոցի հիմքի վրա` վերածվելով «Մարիոտի» ամենագեղեցիկ ու ամենաժամանակակից հյուրանոցներից մեկին»:

Հյուրանոցի բացման և օրհնության արարողությանը ներկա էին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը և Ամենայն հայոց կաթողիկոս Գարեգին Բ-ն: Այդ արարողություններին հաջորդեց «Մարիոտ» ընկերության դրոշի հանձնումը նորաբաց հյուրանոցին:

«Արմենիա-Մարիոտը» Հայաստանի ամենամեծ հյուրանոցն է: Այն ունի 226 սենյակ, որոնցից 178-ը լյուքս համարներ են, 37-ը` բարձրակարգ համարներ, 11-ը՝ առանձնահամարներ: Գները տատանվում են 170-ից 1000 դոլարի սահմաններում: Հյուրանոցն ունի չորս ռեստորան, բարեր, սրճարաններ, խանութներ, մարզասրահ և 1165 քմ տարածքով հանդիսությունների սրահ:

Հյուրանոցի սեփականատեր «ԷյՔեյ դիվելոփմենթը» հավաստիացնում է, որ «Արմենիա-Մարիոտը» համապատասխանում է միջազգային ամենաբարձր չափորոշիչներին` ինչպես ցանկացած «Մարիոտ» հյուրանոց աշխարհի որևէ
երկրում:

«Սա ամերիկյան խոշորագույն և երկրորդ ամենախոշոր արտասահմանյան ուղղակի ներդրումն է Հայաստանում,- ասաց «ԷյՔեյ դիվելոփմենթի» բաժնետեր-տնօրեն Փոլ Քորյանը: - Մենք շատ հպարտ ենք, որ կարողացանք լիովին կատարել մեր պարտավորությունը մեր հայրենի Հայաստանի հանդեպ»:

«Արմենիա-Մարիոտը» Երևանի Հանրապետության հրապարակը երիզող շինություններից մեկն է: Այն կառուցվել է 1950 թվականին և սկսել է գործել որպես հյուրանոց 1958 թվականից: Խորհրդային տարիներին «Արմենիան» արտասահմանյան հյուրերի համար նախատեսված Երևանի գլխավոր հյուրանոցն էր և բարձրաստիճան հյուրերի մեծ մասը հանգրվանում էր այնտեղ:

Գասպարյաններն այլևս շշուկով չեն խոսի

1997 թվականին Հայաստանի կառավարությունը դիմեց «Մերիլ Լինչ» ընկերության օգնությանը հյուրանոցի սեփականաշնորհման տենդեր անցկացնելու համար: Սփյուռքահայ գործարարներին պատկանող «ԷյՔեյ դիվելոփմենթ» ընկերությունը ձեռք բերեց հյուրանոցը 10,4 մլն դոլարով և ներդրեց 42 մլն դոլար այն միջազգային չափանիշներին համապատասխանեցնելու համար:

Հետագայում հյուրանոցն ամբողջովին վերակառուցվեց: Սենյակները կրկնակի մեծացվեցին, իսկ աշխատակազմը կրկնակի կրճատվեց: Մնաց մոտ 200 աշխատող, որոնց մեծ մասը վերապատրաստում անցավ այն երկրներում, որտեղ «Մարիոտը» հյուրանոցներ ունի:

Թեև խորհրդային տարիներին «Արմենիան» հանրապետության լավագույն հյուրանոցն էր, այն չէր կարող բավարարել ժամանակակից Հաայաստանի բիզնեսի ու զբոսաշրջության պահանջները: Հյուրանոցի նոր կառավարիչների հավաստմամբ՝ վերակառուցման ընթացքում մասնաշենքերից մեկում հայտնաբերվել է մի ամբողջ գաղտնի հարկ՝ 1,5 մետր բարձրությամբ առաստաղով (հիշեցնում է «Լինել Ջոն Մալկովիչը» ֆիլմը), որը խորհրդային ժամանակներում ՊԱԿ-ի գործակալներն օգտագործել են հյուրանոցի սենյակներում լսող սարքերի աշխատանքը վերահսկելու համար:

Մինչև 1990-ականների վերջը հյուրերը հանձնում էին իրենց սենյակների բանալիները «հարկի հերթապահներին», որոնք կային բոլոր հարկերում, և որոնց պարտականությունն էր հավաքել և բաժանել այդ հարկի սենյակների բանալիները: Խորհրդային տարիներին հարկի հերթապահների պարտականությունն էր նաև տեղեկացնել ՊԱԿ-ի գործակալներին հյուրերի ելումուտի մասին:

Հոլանդահայ Օվսաննա և Աշոտ Գասպարյանները Խորհրդային Միության օրոք հաճախ են այցելել Հայաստան և իջևանել «Արմենիա» հյուրանոցում:

«Մենք գիտեինք, որ հյուրանոցի համարներում լսող սարքեր կան, և այդ պատճառով երբեք ազատ ու բարձրաձայն չէինք խոսում»,- ասում է Օվսաննան:

Գասպարյաններն ասում են, որ այդ հիշողություններն այժմ իրենց ժպիտն են առաջացնում, բայց այն ժամանակ, երբ ցանկանում էին հաղորդակցվել հյուրանոցի սենյակում, ստիպված էին շշնջալ միմյանց ականջին կամ էլ գրել ասելիքը:

«Գիտեինք նաև, որ մեր ճամպրուկները մինչև սենյակ բերելը ստուգում են,- ասում է Աշոտը,- և այդ ամենը շատ տհաճ էր դարձնում այստեղ մնալը»:

Կարինե Ենգոյանը միակն է 40 «հարկի հերթապահներից», որ մնացել է հյուրանոցում սեփականաշնորհումից ու վերանվանումից հետո: 40-ամյա Ենգոյանն այժմ տնտեսուհիների վարիչն է:

Ռուբենը

«Անձամբ ինձ ՊԱԿ-ը երբեք չի դիմել, բայց լսել եմ, որ հարկի որոշ հերթապահներ համագործակցում էին ՊԱԿ-ի գործակալների հետ,- ասում է Ենգոյանը: - Այժմ հարկի հերթապահի պաշտոնը տարօրինակ է թվում, բայց խորհրդային տարիներին, երբ չկար կարգին սպասարկում, հարկի հերթապահներն օգնում էին հյուրերին. բացատրում էինք ուր գնալ, ինչպես գնալ, մի խոսքով՝ նրանց զբոսավարն էինք»:

«Արմենիա» հյուրանոցի մեկ այլ վետերան՝ Ալլա Զմուլյուկովան, 25 տարի աշխատել է հյուրանոցի կադրերի բաժնում: Զմուլյուկովան աշխատել է նաև «Ինտուրիստում», որը Խորհրդային Միության օրոք զբաղվում էր տուրիզմի կազմակերպմամբ:

««Արմենիա» հյուրանոցը՝ չնայած սպասարկման ցածր մակարդակին, լավագույնն էր Երևանում: Բայց դա աշխատակիցների մեղքը չէր, պարզապես զբոսաշրջությունը խորհրդային տարիներին զարգացած չէր»,- ասում է նա:

Հյուրանոցում, որի աշխատակիցները ժամանակին լրտեսում էին իրենց հյուրերին, այսօր ամեն ինչ փոխվել է. «Արմենիա-Մարիոտի» աշխատակիցները սովորել են ժպիտով դիմավորել հյուրերին:

Ռուբեն Քերոբյանը կարծում է, որ ինքը «Արմենիա-Մարիոտի» «դեմքերից» մեկն է. արդեն 12 տարի նա է բացում հյուրանոցի դուռը:

«Դռնապանին հյուրերը տեսնում են իրենց սենյակը տեսնելուց առաջ,- ասում է նա,- և ինչպիսի տրամադրություն էլ ունենաս՝ լավ, թե վատ, դռնապանը հյուրանոցի դեմքն է, և նրա տեսքը պետք է համապատասխանի հյուրանոցի վարկանիշին»: