γñÇÝ» ´³µ³ëÛ³ÝÝ ³ÛÝ µÝ³ÏÇãÝ»ñÇ ÃíáõÙ ¿, áñáÝù åݹáõÙ »Ý, áñ Çñ»Ýó ùÇã »Ý í׳ñáõÙ

Հունվարի 29-ի հինգշաբթի օրը հարյուրավոր եր»-
íանցիներ էին հավաքվել բողոքելու Հյուսիսային պողոտայի ծրագիրը տնօրինող պաշտոնյաների՝ իրենց կարծիքով անարդար վերաբերմունքի դեմ: Քաղաքի բարեկարգման այս ծրագիրը, որը կապելու է Հանրապետության հրապարակը Օպերայի հրապարակի հետ առաջնակարգ գրասենյակներով, ռեստորաններով և բնակելի շենքերով կառուցապատված հետիոտն պողոտայով, ստիպել է շատ բնակիչների տեղափոխվել: ՈՒ թեև սեփականության համար բնակիչներին փոխհատուցում է առաջարկվում, նրանք գանգատվում են, որ առաջարկված գումարները հաճախ չեն բավականացնում նույնիսկ համեմատելի չափերի նոր բնակարան գնելու:

Պուշկին, Տերյան, Աբովյան և Լալայանց փողոցների բնակիչներն ասում են, որ սատարում են Հյուսիսային պողոտայի ծրագրին և գիտակցում են դրա արժեքը, սակայն.

«Ես ինչպե՞ս պիտի տուն առնեմ այդ գումարով», բղավում է Լալայանց փողոցի բնակչուհի Ազգուհի Մուրադյանը. նրա 29 քմ տարածքով տան համար քաղաքապետարանն առաջարկել է 8 հազար դոլար:

«Դրանով Երևանի արվարձանում նույնիսկ 1-սենյականոց չես գնի», պնդում է Մուրադյանը:

ê³ ³Ûëûñí³ ÐÛáõëÇë³ÛÇÝ åáÕáï³ÛÇ ÙÇ Ù³ëÝ ¿

Ըստ M&M անշարժ գույքի գործակալության տվյալների գները Երևանի կենտրոնում վերջին երկու տարում աճել են 100-150 տոկոսով. 1-սենյականոց բնակարանը կենտրոնում արժե 25-40 հազար դոլար, Կոմիտասում՝ 14-23 հազար դոլար, իսկ Նորքի զանգվածում և մյուս արվարձաններում՝ 7-13 հազար դոլար:

Մուրադյանը և մյուս բնակիչներն ասում են, որ իրենց վրա ճնշում են գործադրում ոչ միայն ծրագիրն իրականացնող պաշտոնատարները, այլև դատարանները, որոնք քննում են բնակիչների ներկայացրած հայցերը և նրանց ստորագրել են տալիս անարդար պայմանագրերը:

Ըստ անշարժ գույքի օտարման մասին օրենքի քաղաքապետարանն իրավունք ունի գնելու բնակչի բնակարանը, եթե դա դիտվում է որպես հատուկ դեպք, որը բավարարում է օրենքի պահանջներին:

«Մեզ համար պարզ չէ, թե որքանով կարող է Հյուսիսային պողոտայի շինարարությունը որակվել հատուկ դեպք, - գանգատվում է բնակիչ Մուրադ Ավետիսյանը: - Եթե դա այդպես է, ապա ինչու՞ պետք է մենք 10 տոկոս հարկ վճարենք պետությանը, եթե մեր տները քանդում են հանուն քաղաքի»:

Բնակիչները պնդում են, որ պետք է ընդունվի հատուկ Հյուսիսային պողոտային վերաբերող նոր օրենք, կամ էլ բնակարանի փոխհատուցման համար հատկացված գումարը պետք է ազատվի հարկումից:

Երևանցիները ողջունում էին Հյուսիսային պողոտայի շինարարությունը: Նրանք ակնկալում են, որ այն նոր ու թարմ տեսք կտա քաղաքին: Իրականում այդ գաղափարը առաջ է քաշել քաղաքի ճարտարապետ Ալեքսանդր Թամանյանը 80 տարի առաջ մայրաքաղաքի կառուցապատման ընդհանուր պլանի շրջանակներում:

ÆëÏ ³ÛëåÇëÇ ï»ëù ³ÛÝ å»ïù ¿ áõݻݳ 2007 Ãí³Ï³ÝÇÝ

Սակայն ծրագիրն իրականացնելու համար պետք է քանդել մոտ 500 տուն: Դրանց մեծ մասը վատ վիճակում են, և հնարավոր է, որ որոշ բնակիչներ կարողանան ավելի հարմարավետ բնակարաններ գտնել, սակայն միայն եթե նրանք համաձայն են գնել ավելի փոքր բնակարաններ քաղաքի կենտրոնից դուրս:

Բնակիչներին առաջարկում են 250-400 դոլար մեկ քառակուսի մետրի համար, որը հետո վաճառվում է 24 մետր լայնությամբ պողոտայում գրասենյակներ կամ բնակելի շենքեր կառուցողներին քառակուսի մետրը 1000 դոլարով: Առևտրական չափաբաժինները վաճառվել են աճուրդով, և Երևանի քաղաքապետ Երվանդ Զախարյանի հավաստմամբ մնացել է միայն մեկ չափաբաժին 2100 քմ տարածքով: Քաղաքապետը նաև հայտնել է, որ քաղաքապետարանը յուրաքանչյուր քառակուսի մետրի վաճառքից 250-400 դոլար շահույթ կստանա:

Կառուցապատվող տարածքի բնակիչները պնդում են, որ իրենց բնակարանների համար արվող առաջարկները հիմնվում են հնացած տվյալների վրա: 2002 թվականին շինարարությունն սկսվելուց մի քանի ամիս անց անշարժ գույքի գները, որոնք տարիներ շարունակ կայուն էին, կտրուկ աճեցին: Եթե երկու տարի առաջ քաղաքի կենտրոնում կարելի էր 30000 դոլարով 3-սենյականոց բնակարան գնել, ապա այսօր այդ գումարով կարելի է գնել միայն 2-սենյականոց բնակարան:

Սակայն պաշտոնյաներն ասում են, որ անշարժ գույքի գների աճման պատճառը Հյուսիսային պողոտայի շինարարությունը չէ: Նրանց հավաստմամբ գներն արտացոլում են ընդհանուր տնտեսական բարելավումը հանրապետությունում:

Այդուհանդերձ բնակիչները, ինչպես նկարչուհի Սոնա Բանոյանը, այն կարծիքին են, որ իրենք չափազանց շատ բան են տալիս չափազանց ցածր գնով: Սոնան ապրում է Լալայանց փողոցի վրա, և նրան առաջարկում են 60000 դոլար նրա 400 քմ տարածքով սեփականության համար, որը ներառում է երկու տուն, արվեստանոց, բակ և գինու մառան: Նա ասում է, որ 200 հազար դոլարից պակաս գումարով չի համաձայնի տեղափոխվել:

«Իմ ամբողջ կյանքի ընթացքում ամուսինս ու ես փայփայել ենք մեր տունը, - ասում է Բանոյանը, - շատ ջանք ենք թափել, որ այսօրվա տեսքն ստանա: Իսկ այն գումարով, որ առաջարկում են, ես կարո՞ղ եմ նույն չափի սեփականություն գնել բոլոր այն հարմարություններով, որ այսօր ունենք»:

Բանոյանը վրդովված է քաղաքապետարանի պաշտոնյաներից, սակայն մեղադրում է նաև լրատվամիջոցներին բնակիչներին ագահ ներկայացնելու համար:

«Լրագրողները ցույց են տալիս որևէ կիսաքանդ տուն, աղբ ու ասում են, որ մարդիկ առասպելական գումարներ են պահանջում դրա համար: Ինչու՞ ոչ մեկը չի եկել իմ տուն, որպեսզի ցույց տա, որ այն հարմարավետ ու ժամանակակից է», ասում է Բանոյանը:

Ազգային ժողովի անդամ Վլադիմիր Բադալյանը, որը կապող օղակ է դարձել Հյուսիսային պողոտայի բնակիչների և կառավարության միջև, ասում է, որ բնակիչները փորձում են պաշտպանել սեփական շահերը:

«Հյուսիսային պողոտան այլևս նախագիծ չէ, այն դարձել է իրականություն, - ասում է Բադալյանը: - Բնակիչները պահանջում են սառեցնել ծրագիրը մինչև կառավարությունը վերանայի գները: Սակայն կառավարությունը նույնպես պայմանագրային պարտավորություններ ունի գործարարների հանդեպ, և ըստ այդ պայմանագրերի շինարարությունը պետք է ավարտվի 2007 թվականին: Ես համաձայն եմ, որ որոշ սխալներ են թույլ տրվել ծրագիրն սկսվելուց առաջ, բայց այժմ մենք ամեն ինչ անում ենք բնակիչների կարիքները բավարարելու համար»:

Բնակիչների հավաստմամբ նրանց, ովքեր հրաժարվում են վերցնել գումարը և ազատել բնակարանը, սպառնում է և՛ իրենց ունեցվածքի, և՛ գումարի կորուստը, քանի որ դատարանը քաղաքային իշխանությունների կողմն է:

Ոմանք նաև պնդում են, որ եղել են դեպքեր, երբ տեղափոխվել չցանկացող բնակիչներին վտարել են՝ ֆիզիկական վնասվածքներ հասցնելով նրանց:

Հյուսիսային պողոտայի ծրագիրն իրականացնող պաշտոնյաները հրաժարվեցին մեկնաբանել «ԱրմենիաՆաուի» հարցերը վերոհիշյալ մեղադրանքների կապակցությամբ: Նրանք նաև հրաժարվեցին շինարարության ներկա վիճակի մասին որևէ տեղեկություն տալուց:

Բոլորովին այլ խնդրի առաջ է կանգնել Պուշկին փողոցի բնակիչ հաշմանդամ Ռաֆիկ Հովհաննիսյանը: Նրա բնակարանն առաջին հարկում է, և նա կարող է դուրս գալ փողոց առանց օգնության: Այժմ ընտանիքին առաջարկում են 10 հազար դոլար: Հովհաննիսյանն ասում է, որ ինքը փող չի ուզում, ուզում է այնպիսի տուն, որտեղից կարողանա առանց որևէ մեկի օգնության ներս ու դուրս անել: Իսկ կենտրոնում բնակարաններն առաջին հարկում զգալիորեն ավելի թանկ են, քան ավելի բարձր հարկերում, քանի որ հարմար են գրասենյակների համար: Այնպես որ Հովհաննիսյանն իրեն առաջարկվող գումարով չի կարող բնակարան գնել առաջին հարկում: