Իսկական ցուրտ ձմեռ է:

Մայթերի վրա ջրհորդաններից կախված սառցի դաշույնները մնացել են 15 սանտիմետրանոց ձյան շերտի տակ: Օպերայի շենքի վրայի ջերմաչափը սկսում է իր թվերը մինուս նշանով, և երևանցիներն արդեն իրենց վրա զգում են ջերմաստիճանի անկման ցուրտ հետևանքները:

Իսկ Հայաստանի մայրաքաղաքի կենտրոնում գտնվող իմ բնակարանում հայտնվել է... կարիճ:

Կյանքն այստեղ հաճախ հաճելիորեն միապաղաղ է լինում, սակայն հազվադեպ է լինում ձանձրալի՝ նման իրադարձությունների շնորհիվ:

Կարծես սա Սահարան լիներ և ոչ թե Սիբիրը. այն թառել էր (կամ ինչ որ այդ խեցգետնակերպերն անում են) իմ մահճակալի գլխավերևում՝ անապատի թեմաներով ձևավորված մի էժանագին ռեստորանի պատի զարդանախշի նման: Հոկտեմբերի աստղաբաշխական նշան կարիճը հունվարի ձմեռային հրաշքների աշխարհում նշան է, որ այստեղ ինչ-որ բան այն չէ:

Պետք է հայտնեմ ձեզ, որ ես մեծացել եմ բավականին անբնական բնության գրկում: Ալաբամայի Մոբայլ քաղաքում ես ապրել եմ այնպիսի մեծության խավարասերների հետ, որ իմ սենյակակցիս հետ մենք դաշինք էինք կնքել երբեք մենակ, առանց օգնության չփորձել սպանել դրանց: Մենք եկել էինք այն եզրահանգման, որ, հաշվի առնելով դրանց չափը, եթե մենք միայն վիրավորեինք դրանցից մեկին, և այն զայրանար մեզ վրա, ապա մարդ-խավարասեր մենամարտում հաղթանակի հնարավորությունները միայնակ մարդու օգտին չէին լինի: Գիշերը կարելի էր բառացիորեն լսել դրանց ոտնաձայները:

Իսկ հարավային Ֆլորիդայում ես կիսում էին գետի ափին գտնվող իմ բնակարանը ծամակալի չափ մոծակների և իրենց գույնը փոխող մողեսների հետ, որոնց պոչերը պոկվում ընկնում էին, երբ ես կրակում էի դրանց վրա ուսումնական հրացանից:

Բայց սա իմ առաջին հանդիպումն էր խայթողների տեսակի հետ: Այն ա՜յ այսքան _______________________________ երկար էր, իսկ պոչը ոլորված էր անհամեստ վարքի շների պոչի նման:

Ինչպես և իմ կյանքի մեծ մասն այստեղ, այդ բանը խորթ էր ինձ համար: Եվ, լինելով ամերիկացի՝ ես որոշեցի սպանել դրան:

Մահճակալիս կողքին մի քիչ մնացել էր այն հեղուկ դեղից, որ ես օգտագործել էի բուռն անցկացրած գեշերվա խումարի համար: Այն կոչվում է սոլպադեին և պարոնակում է կաֆեին, կոդեին և մի շարք այլ «եինե-ներ, որոնք իմ հաշվարկով պետք է բավականաչափ մահաբեր լինեին այդ բլոճ կարիճի համար:

Ես կարիճին գցեցի դեղի սրվակի մեջ և քնեցի հատակին շատ որոշակի նկատառումներով: Չեմ հիշում, թե ինչ երազ տեսա, բայց կարող եմ գրազ գալ, որ լավը չէր:

Հաջորդ առավոտյան պ-ն Կարիճն ավելի առույգ էր, քան ես. դեղորայքը նրան ակնհայտորեն թարմացրել էր: Ես նրան տեղափոխեցի ակնեղենի տուփ: Այժմ այն չորացել է, և ես մտածում եմ նրանից կրծքի զարդ պատրաստել:

Այս իրադարձությունն ինչ-որ նշանակություն պետք է ունենար, և ես փորձեցի պարզել դա: Ես շրջապատում հարցուփորձ արեցի կարիճների մասին:

«Քո բնակարանում չափից դուրս տաք էե, ասաց իմ հարևաններից մեկը: Ահա՜ թե ինչ:

Երկու տարի երկար տակաշորերով և ականջակալներով քնելուց հետո ես այս տարի մի նոր ջեռուցիչ էի գնել և գիշերով ծածուկ տուն բերել, որպեսզի հարևաններս չմտածեին, թե այս ամերիկացին ոչ միայն երես առած է, այլև կնոջ պես վախենում է ցրտից:

Այդ մահաբեր սողունին իմ գլխատեղից մեկ թիզ հեռավորության վրա գտնելը («Որպես կանոն, դրանց խայթոցից չեն մահանումե, ասաց իմ ընկերներից մեկը. կարծես դրա հետ կապված ինչ-որ կանոն կարող է լինել) հիշեցում էր Բարձրյալից, որ երբ Հայաստանում ես, պետք է անես այն, ինչ հայերն են անում, այսինքն՝ տառապես:

Կարելի է, իհարկե, բնակարանն այնքան տաքացնել, որ գիշերը ծածկվես մեկ վերմակով երեքի փոխարեն: Բայց այդ դեպքում զանազան արարածներ ներս կսողոսկեն քո բնակարան և կներարկեն քեզ իրենց թույնը: Պետք չէ խաղալ ճակատագրի և տառապանքի հազարամյակների պատմության հետ:

Այնպես որ ես իջեցրի ջեռուցման ջերմաստիճանը «Հոթել Կալիֆոռնիայումե (ես այդպես եմ անվանում իմ երևանյան բնակարանը) և այժմ մտածում եմ ամռանն օդորակիչ գնելու մասին: Ո՞վ գիտե, թե ինչ պատուհաս կարող է հայտնվել, երբ եղանակները լավանան...