Նա կրում է սպայի համազգեստ՝ պատրաստակամորեն շահարկելով այն ենթադրությունը, որը ինքն է վաստակել իր ոսկրոտ ուսերին հանգրվանած աստղերը: Սակայն նա պատկանում է այստեղ չափից ավելի տարածված ամենավատ տեսակին՝ հայրենասերի համազգեստ հագած լպրծուն, արնախում, զգուշավոր հեների, որոնք օգտագործում են պաշտոնական թիկնոցը սեփական գրպանը լցնելու համար:

Սովորաբար առաջինը հայտնվում է նրանց փորը, որին որոշ ժամանակ անց հետևում են մարմնի մյուս մասերը: Նրանք կարծես մի տեսակ հղի տղամարդիկ լինեն, որ բռնաբարում են իրենց նմաններին և ճարպ են կուտակում ուրիշների ափսեների պարունակությունը լափելով:

Սակայն այս մեկը պատկանում է այլ տարատեսակի: Նիհարավուն, որպես երկչոտ մի շուն, որին սեփական ոսկորն իր նման այլ գիշատիչներից պաշտպանելու անհրաժեշտությունը հնարավորություն չի տալիս ըմբոշխնելáõ իր որսը:

Նա ներս է մտնում մեկնած ձեռքով և կեղծավոր ժպիտը դեմքին: Ես պոռնիկ եմ, որ ձեռնվում եմ նրա հետ, բայց ուզում եմ, որ այս ամենը հնարավորինս շուտ վերջանա:

Նրա հետ են երկու զազրելի գործակիցներ, ինչը համապատասխանում է ոհմակի ինքնապաշտպանական վարքին: Խումբն ապահովություն է տալիս, ու նաև ապահովում է օժանդակություն: Մյուս երկուսը ոչինչ չեն անում, բայց այնտեղ են, կարծում եմ, որպեսզի այնպիսի տպավորություն ստեղծեն, որ կարող են ինչ-որ բան անել:

Համազգեստը հնարավորություն է տալիս նրան ասելու, որ նա այստեղ է, որպեսզի կատարի հասարակական ծառայողի իր պարտականությունները: Սակայն նրա իրական մտադրությունները անձնական բնույթի են:

Մեր փորձված թարգմանիչը նման բաների հետ բախվել է իր ամբողջ կյանքի ընթացքում և ծանոթ է նրանց կեղտոտ խաղերին:

«Ո՞րքան է պետք նրանից ազատվելու համար», - հարցնում եմ գործընկերոջս:

Նա ասում է, որ կաշառքը 150 դոլար է:

Ես չեմ կարող հանդուրժել, որ նա այդպիսի հեշտությամբ մարսի այս ամենը, և որոշում եմ գոնե ստիպել ինքնահավան ելուզակին ինչ-որ բացատրություն տալ:

«Կոնկրետ ինչի՞ համար ենք մենք վճարում», - հարցնում եմ ես:

Նա պատասխան չունի: Եվ ինչպես ուսուցիչ, որը փորձում է կրճատել ուսումնառության կորը, ես ասում եմ.

«Ըստ երևույթին, դա վճար է հասարակական ծառայություններից օգտվելու համար...»

«Այո, այո», - պատասխանում է ներխուժողը՝ գլխով հաստատելով իր այոն, կարծես ցույց տալու իր ուրախությունը, որ գրինգոն վերջապես հասկացավ ամեն ինչ:

«Դե, իհարկե, մենք ուզում ենք կատարել մեր պարտականությունները, - ասում եմ ես, - բայց գիտեք, մեզ ստացական պետք կլինի, որպեսզի ցույց տանք, որ վճարել ենք այսինչ բանի համար»:

Նա լսում է թարգմանությունը և իր նվաղ պարանոցից վեր վերածվում է մի կնճռի...

«Չե՛, չե՛», - փնչացնում է նա այնպես, որ նույնիսկ առանց թարգմանության ինձ համար հասկանալի է դառնում նրա մտքինը՝ «Ցնդե՞լ ես, ինչ է»:

Ես պատասխանում եմ իմ սակավ հայերեն արտահայտություններից մեկով՝ «Հասկանում եմ»:

Ես հասկանում եմ, որ եթե մենք 150 դոլար չվճարենք այս դրամաշորթին, ապա նրա լիազորությունները, որոնց հետևում նա թաքնվում է, նրան թույլ են տալիս որևէ սարքված պատրվակով փակել մեզ: Ինձ համար դա նման է այն իրավիճակին, երբ Բրուքլինի որևէ բարի տեր փող է տալիս ¶ոթթիի տղերքին «տանիքի» համար:

Ես հասկանում եմ, որ աշխատում եմ մի միջավայրում, որտեղ կաշառք տալը ապահովում է գոյություն առանց գլխացավանքի, անգամ եթե դու ոչինչ չես արել գլխացավանք ունենալու համար: Ավտոտեսուչից մինչև դատավոր և ընդունելության քննության դասախոս, Հայաստանում փողն անում է իր գործը: Այս համակարգն այնպիսի լայն տարածում ունի, որ դրա դեմ պայքարի մեխանիզմ չկա:

Ես ի՞նչ պետք է անեÇ, այս ստահակի մասին հայտնեի նրա վերադասի՞ն: Իբր այս գարշելի աղբակույտի գագաթին գտնվողը չի ստանում իր բաժինը:

Սակայն ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչպես են այն մարդիկ, որոնց հետ ես հաճույքով ապրում եմ այս երկրում, իրենց ողջ կյանքի ընթացքում համակերպվում այս գիշանգղների զոհերի կարգավիճակի հետ: Նրանք ավելի լավ ճակատագրի են արժանի: