Օպերայի շենքի հետևում՝ Սայաթ-Նովայի պողոտայի վրա, մարդը մի տեսակ հենվել էր մեծ աղբարկղին, սակայն մեջը չէր նայում: Հենվել էր իր աջ արմունկի վրա, իսկ ձեռքին մի կտոր հաց կար:

Հազարավոր սրճարաններում և խանութներում՝ օդակայաններից մինչև հանրախանութները, հացը վաճառում են իրենց ծրարներում՝ աքցանով դնելով դրանց մեջ: Սանիտարական պայմանների ապահովման հետ կապված այս ծախսերը մտցված են գնի մեջ: Այդ ծրարները կարելի է տոպրակ անվանել:

Մարդը փորել հանել էր այդ տոպրակը աղբակույտի միջից և հիմա փորձում էր դանակով քերել չորուկի վրայի կանաչավուն բորբոսը: Ձեռքին ցելոֆանե տոպրակ կար՝ լի ոտքերի տակ գտած ամենատարբեր բաներով: Հագին վերարկու կար ու տաք գլխարկ, թեև մայիսի 1-ն էր, և բոլորը տոնում էին գարնան գալուստը:

Այս ամենն ընկալեցի ընդամենը մի հայացքով, առանց դանդաղեցնելու քայլերս: Դա սովորում ես, երբ ապրում ես Արևմուտքում՝ նայի՛ր, անտեսի՛ր, անցի՛ր առաջ: Եվ, աստծո սիրույն, մի քաջալերի՛ր «նրանց» փող տալով:

Արտասահմանում ապրելը փոխում է այս դրվածքը: Պետք է փոխի:

Ես կանգ առա 15-20 մետրի վրա՝ գիտակցելով, որ այս քաղաքի փողոցի մարդիկ ժառանգել են Արևմուտքի բնակիչներն ավելի լավ են ծանոթ վատ համբավը: Նրանց փող մի տվեք, թե չէ թմրադեղ կամ խմիչք կառնեն (կարծես մենք այդպիսի բան երբեք չենք արել):

Այդ բաներն այստեղ էլ կան: Սակայն աղբարկղի մոտ կանգնած մարդը դրանցից չէր: Իսկ ես շարունակում էի կանգնած մնալ առանց շրջվելու: Պետք չէ ներկայացում սարքել, մտածեցի ես (սակայն ավելի շուտ մտածում էի «պետք է չէ քաջալերել «նրանց»»):

Ես առաջ անցա, նստեցի հաճելի երաժշտությամբ մի հարմարավետ սրճարանում և 2 դոլարով կերա թարմ հացով պատրաստված մի սենդվիչ:

Վեց տարի առաջ ամերիկյան լրագրերի համար մի ճամփորդական ակնարկ էի գրել Հայաստանի մասին: Հիշում եմ, որ գրել էի, թե ինձ ինչպես էր ցնցել մուրացկանների բացակայությունը նման թշվառ վիճակում հայտնված երկրում:

Ժամանակները փոխվել են: Պետք է փոխվի նաև վերաբերմունքը: Մարդ պետք է ...

Մերժվածները չպետք է հավասարեցվեն օրինազանցներին: Ոչ էլ պետք է իսկական հուսահատությունը կրի անօրեն օպորտունիզմի բեռը:

Այս կնոջ կողքով մի 500 անգամ անցել եմ Երևանում բնակություն հաստատելուց հետո: Նա նստում է Թումանյան փողոցի վրա՝ թիթեղյա տուփը ծալած ոտքերի առաջ: Տուփին մի 10-դրամանոց է ամրացված, կարծես նրա ուզածն ակնհայտ չէ: Երբեք չի բարձրացնում հայացքը, և դա ինձ միշտ ուրախացնում է: Մի՛ նայեք «նրանց» աչքերին:

Երբ այս առավոտ գալիս էի խմբագրատուն, նա ծալապատիկ նստել էր պարող աղջիկներ գովազդող գիշերային ակումբի դիմաց:

Կապել էր մի գունաթափ դեղնավուն շարֆ և մի դարչնագույն շալ: Հայացքը նորից չբարձրացրեց, սակայն գլխով արեց, երբ փող դրեցի նրա տուփի մեջ:

Դա արեց այնքան ամաչկոտ կերպով, որ ես ամաչեցի:

Չգիտեմ, թե ինչ էի ուզում «գնել» այդ փողով: Այն, ինչ ստացա, թողություն չբերեց ինձ: Հուսամ, որ դա սպասումն էր Սայաթ-Նովայի պողոտայի աղբարկղի մոտ: