Ծովինար Սարգսյանը ցույց է տալիս իր հիվանդասենյակի պատից կախված փայտե խաչը և ասում, որ դա է իր ողջ մնալու պատճառը:

«Ինձ այս խաչն է պահում, որ չեմ մահանում, - ասում է Երևանի 53-ամյա բնակչուհին, - Երեք անգամ ինքնասպանության փորձ եմ արել, սակայն դեռ կենդանի եմ»:

Ինքնասպանության վերջին փորձը փետրվարի 22-ին էր: Այդ օրը Ծովինարն ուղղվեց դեպի Հրազդանի ձորի վրա գցված Կիևյան կամուրջը (Երևանում այն հայտնի է որպես «Ինքնասպանության կամուրջ»):

Ցերեկ էր, և կամուրջը լի էր մեքենաներով, այդ պատճառով էլ նա սկզբից մտածում էր կյանքին վերջ տալ իրեն ավտոմեքենայի տակ գցելով:

«Եթե մեքենայի տակ ընկնեի, իզուր ուրիշին պետք է դժբախտացնեի, - ասում է նա, - Այդ պատճառով էլ որոշեցի կամրջից ցած նետվել»:

«Դժվարությամբ բարձրացա կամրջի վրա: Կանգնեցի կենտրոնում ու հիշում եմ միայն այն, որ ձեռքս ու կողքս սարսափելի ցավում էին», - ասում է նա:

Կիևյան կամրջի բարձրությունը 76 մետր է (մոտ 250 ոտնաչափ), որը հավասար է 15-հարկանի շենքի բարձրությանը: Տարիների ընթացքում այն դարձել է շատերի կյանքի վերջնակետը: Ծովինարը երևի այդ կամրջից ցած նետվածներից միակն է, որ կարող է պատմել հուսահատության ցատկի մասին:

Նա պետք է ողջ չմնար: Կարծիք կա, որ ցատկողներից շատերը մահանում են եթե ոչ հարվածից, ապա ընկնելու պահին ստացած սրտի կաթվածից: Սակայն Ծովինար Սարգսյանը վնասել է միայն կողերն ու կոտրել բազուկոսկրը:

«Ոչ ոք չի կարող ասել, թե կամրջից նետվողն ինչ հոգեկան ապրումներ է ունեցել, գուցե նա տեսիլքներ է փնտրել, կամ չի գիտակցել, թե ինչ է անում, - ասում է հոգեբան Անժելա Վարդանյանը, - Այդ պատճառով էլ բարձրությունը նրան սարսափելի չի թվացել: Ընդհանրապես, հոգեկան վիճակն է որոշում իրավիճակի արդյունքը»:

Ծովինարն արդեն մի քանի տարի է, ինչ տառապում է հոգեկան խանգարման պարբերաբար կրկնվող նոպաներից, իսկ երեք շաբաթ առաջ ինքնասպան լինելու նրա փորձն ուժեղ դեպրեսիայի վերջին արտահայտությունն էր:

«Ես ոչ մեկին պետք չեմ, - ասում է նա, - Ոչնչով չեմ կարող օգնել տղայիս, նրա համար միայն բեռ եմ: Ավելի լավ է մեռնեմ, ինքն էլ կազատվի ինձանից, ես էլ՝ այս աշխարհից, որտեղ միայն տառապանք եմ տեսել»:

Նրա որդին՝ 17-ամյա Արսենը, աշխատում է գործարանում, և նրա վաստակածը բավականացնում է միայն հիմնական կարիքները հոգալուն, բայց ոչ Ծովինարի համար անհրաժեշտ դեղորայք գնելուն: Մայրն էլ չի ցանկանում որդուն դեղորայքի ծախսի տակ գցել:

Չնայած նրա հուսահատ վիճակին՝ լինելով «Ինքնասպանության կամրջի» կենդանի մնացած հազվադեպ անձանցից՝ Ծովինարը մի տեսակ բժշկական հրաշք է:

«Որքան էլ զարմանալի է և ոչ օրինաչափ, այդ բարձրությունից ընկած կինը մեկ շաբաթ հետո արդեն քայլում էր, - ասում է Հանրապետական հիվանդանոցի վնասվածքաբանության բաժնի վարիչ Լևոն Գրիգորյանը, - Ընդհանրապես զարմանալի է, որ նա կենդանի է մնացել»:

Հիվանդասենյակի գորշ, կեղտոտ պատից կախված խաչը Ծովինարի որդու ընկերներն են բերել:

«Ես հավատում եմ Աստծուն, բայց չեմ հասկանում, թե ինչու է նա ինձ տանջում: Ես չեմ ուզում ապրել: Մի քանի տարի առաջ էսենցիա եմ խմել, բայց էլի չեմ մահացել: Այս կամուրջն էլ վերջ չտվեց իմ տառապանքներին»:

«Մարդիկ կան, որ ուզում են ապրել ու չնչին բանից մահանում են: Ես հոգնել եմ այս կյանքից, բայց պատժվում եմ չմահանալով»: