Այս երկրին հատուկ է մի գեղեցկություն, որն ի հայտ է գալիս միայն նրա վատթարագույն վիճակում, տարբերակում է «սիրունը» «գրավիչից» և առնչվում է հոգու հետ:

Այն չի բացահայտվում ամառվա կարճ փեշերով, երբ մեկ այլ գեղեցկություն՝ բուռն ու ցանկալի, շնչակտուր է լինում ինքնախորասուզման մեջ: Ոչ էլ նշմարվում է աշնանը՝ Հայաստանի լավագույն եղանակին, երբ բնությունը՝ կարծես ինքն իրենից շփոթված, չի կարողանում գիտակցել պարտադրված փոփոխություններն ու դրանց հետևանքները:

Ոչ, այստեղ կա մի գեղեցկություն, որը չեն շպարում զբոսաշրջիկներին հրամցնելու համար:

Դա ներքին գեղեցկություն է, որ վերապրում է սպիները և կարող է դիմակ կրել դաժանությունից պաշտպանվելու համար, սակայն թաքնված չէ:

Եվ ձմռանն է, որ այն առավել պայծառ է փայլատակում:

Այդ գեղեցկությունը կա այն կնոջ մեջ, որին ես երեկ ուղեկցում էի հայացքով, մինչ նա աղբի դույլը ձեռքին անցնում էր մեր շենքի սառցածածկ բակով: Նրա ոտքերը փաթաթված էին ցելոֆանե տոպրակներով, որ նա, անկասկած, հավաքել էր նախօրոք՝ պատրաստվելով ձմռանը և նրա դեմ մարտնչելուն:

Այն Ալեքսանդր անունով տարեց մարդու դեմքին է, որին ես մի քիչ ծանոթ եմ: Մի քանի տարի առաջ ձմռանը ես լուսանկարել էի նրան, երբ նա սայթաքուն մայթով վառելափայտ էր շալակած տանում իր հյուղակը: Իսկ նա, իր հոգսաշատ առօրյան իմ վուայերիստական ներխուժումից վիրավորվելու փոխարեն, ինձ հրավիրեց իր տուն՝ թեյ խմելու:

Այն ժամանակ ինձ հետաքրքրեց, թե քանի ձմեռ է պարփակում իր մեջ Ալեքսանդրը:

Երեկ ես տեսա, թե ինչպես է նա սագի փետուրների նման թափվող ձյան տակ արևածաղկի սերմ վաճառում ճիշտ այնտեղ, որտեղով փայտ էր քարշ տալիս:

Արևածաղկի սերմ ձյան տակ: Դրա մեջ նույնպես ինչ-որ գեղեցիկ բան կա:

Այդ գեղեցկությունը կա իմ հարևանի մեջ, որը՝ իմանալով, որ արձակուրդից վերադառնալու եմ սառած խողովակներով բնակարան, ինձ համար մի դույլ ջուր էր բարձրացրել հինգ հարկ և մի թերմոս կանաչ թեյ էր թողել:

Այս զուտ-ձմեռային գեղեցկությունը կա ընկերոջս պատմության մեջ, թե ինչպես են ինքն ու կինը դիմավորել Նոր տարին ննջարանում, որովհետև դա միակ սենյակն է, որ կարողացել են տաքացնել: Եվ պատմել ծիծաղելով:

Այն խանութպանների տեսքում է, որոնք ավլում են աղբը խանութների սառցակալած շեմերից՝ հպարտորեն դիմագրավելով դաժան ճակատագրի քմահաճույքներին:

Ես տեսնում եմ, թե ինչպիսի ջանքեր են գործադրում բնության անվերահսկելի տարերքի դեմ (և դրա խորհուրդն, իհարկե, ակնհայտ է) այն մարդիկ, ում գոյությունն ինքը նրանց գոյատևման ահավոր գեղեցկության արգասիքն է:

Եվ ես լսում եմ, թե ինչպես է ընկերուհիս, որն ինքն այդ հազվագյուտ գեղեցկության մարմնացումն է, այդ չարչարանքները «հայկական պատմություն» անվանում:

Եվ ես ուզում եմ, որ այդ հարձակումները՝ բնության, թե մարդկանց, դադարեն: Սակայն երախտապարտ եմ գեղեցկության համար:

Այն մարդու համար, որը գալիս է հարմարությունն անհրաժեշտության և հարմարավետությունը ցոփության հետ հաճախակի շփոթող հասարակությունից, այստեղ դասեր կան քաղելու, որոնք առավել ակնառու են, երբ սրճարանային հասարակությունը, որ այնքան սիրում են այլ քաղաքի սովոր օտարերկրացիները, վաղուց արդեն ձմեռային քուն է մտել:

Այստեղ ես սովորել եմ պայքարի իմաստը: Եվ դրանից ծագող գեղեցկության տեսարանը մի պատկեր է, որը կանդրադառնա իմ մնացած բոլոր տարվա եղանակների վրա: