Լինելով մի երկրից, որտեղ քաղաքական քարոզարշավը
երբեք չի դադարում, ինձ համար անսովոր էր (և բավականին
հաճելի), որ Հայաստանում քարոզչության սեզոնը մեկ
ամսից էլ կարճ է տևում:
Պաշտոնապես նախագահի թեկնածուները սկսել են իրենց
քարոզարշավը հունվարի 21-ին և պետք է ավարտեն փետրվարի
17-ին՝ ընտրություններից երկու օր առաջ:
Ինչպե՞ս կարող է երկիրը հինգ տարով նախագահ ընտրել
և նրա ինչ լինելը պարզելու համար ունենալ հինգ շաբաթից
էլ պակաս ժամանակ:
Դուք կասեք, որ Հայաստանը փոքր երկիր է: Այո,
տարածքի առումով այստեղ նախագահ առաջադրվելը նման
է Կալիֆոռնիայի կամ Տեխասի նման նահանգների մարզերի
ղեկավարներ առաջադրվելուն:
Ավելացրեք դրան հայերին հատուկ այն բնութագիրը,
որ բոլորը ճանաչում են բոլորին՝ ով է եղել այսինչի
տատը և շաբաթվա որ օրերին է կախել լվացքը և, դե,
էլ ուրիշ ի՞նչ կարող ես ասել մարդու մասին: Այնպես
որ, բարձրախոսով մեկ ամիս շատախոսելն առանձնապես
չի փոխի այն, ինչ բոլորն առանց այդ էլ գիտեն:
Վերոհիշյալ երկու պայմանների մեջ ամենազվարճալին
այն է (որքանով զվարճալի կարող է լինել, ասենք,
ավտովթարը), որ այս փոքրիկ երկրում, որտեղ բոլորը
ճանաչում են բոլորին, 10 հոգի իրենց թեկնածություն
են առաջադրել նախագահության համար:
(Հիշու՞մ եք «կոալիցիայի» մասին ընդդիմության
թեկնածուների խոսակցությունները: Ե՞րբ էր դա, երբ
16 կուսակցություններ հայտարարեցին, որ միասնական
թեկնածու են առաջադրելու: «Կոալիցիան» տրոհվեց ինը
մասի՝ թերևս ապացուցելով, որ ընդդիմությունը կարող
է համաձայնության գալ միայն ընդդիմանալու հարցում,
ինչպես կուշտ կերած շունը, որը գռմռում է, երբ իր
կերին ուրիշ շուն է մոտենում: Ուտել չի ուզում,
սակայն ուզում է, որ ուրիշներն էլ չուտեն:)
Ինչևէ: Հիմա պարզ է դարձել, թե ինչու է քարոզարշավի
սեզոնն այդքան կարճ: Եթե ավելի երկար լիներ, վերջում
ողջ մնացողներ չէին լինի:
«Պաշտոնական» սեզոնին նախորդած ժամանակաշրջանում
մի լրագրող վնասվածքներ է ստացել իր ոտքերի տակ
նետված ռումբի պայթյունից: Մեկ այլ լրագրողի թերթի
ամբողջ տպաքանակը բռնագրավել է մի պաշտոնյա, որին
դուր չի եկել թերթում հրապարակված մի հոդված: Եվ,
ամենաողբերգականը, սպանվել է մի հեռուստալրագրող,
և այդ չբացահայտված սպանության շարժառիթները քաղաքական
երանգներ ունեն:
Իսկ այժմ, երբ լրացել է քարոզարշավի երկրորդ շաբաթը,
պատկերը հետևյալն է.
- Թեկնածուներից մեկին ընտրարշավից դուրս են թողել,
որովհետև դատարանը որոշել է, որ նրա քաղաքացիության
ժամկետը չի բավարարում օրենքի պահանջներին, և
սա մի երկրում, որի գործող նախագահն ինքնահռչակ
ինքնավար հանրապետությունից է, որն աշխարհի երկրների
մեծ մասի կարծիքով, մտնում է Ադրբեջանի կազմի
մեջ:
- Մի հեռուստակայան ավերել են, կտրել են կաբելները,
իսկ աշխատակազմին վտարել են տարածքից, որովհետև
այն եթեր է արձակել ընդդիմադիր թեկնածուի տեսահոլովակը:
- Երևանի ծայրամասում հրդեհել են ընդդիմադիր թեկնածուի
գովազդային վահանակը:
- Գյուղապետերից մեկը հրամայել է գյուղի բնակիչներին
տներից դուրս չգալ և չմասնակցել ընդդիմության
հանրահավաքին: Պատասխանելով միջադեպի կապակցությամբ
լրագրողների հարցին՝ գյուղապետն ասել է, որ նախագահի
կողմնակիցն է, և ոչ մի այլ թեկնածու չի անցնելու
«իր տարածքում»:
- Երկու տարբեր միջադեպերի ընթացքում, մահակներով
և ձողերով զինված խուժանը ծեծկռտուքի է վերածել
ընդդիմության երկու հանրահավաքները: Ենթադրվում
է, որ դրանց կազմակերպիչները նախագահի կողմնակիցներն
են:
- Այդ միջադեպերից մեկի ընթացքում խորհրդարանի
մի անդամի դանակահարելով գրեթե սպանել են, այն
բանից հետո, երբ նա իր ատրճանակով օդ է կրակել,
փորձելով սաստել ամբոխին: (Ոչ ոք անգամ չի հարցնում,
թե ինչու է պատգամավորն ատրճանակ կրում, երևի
այստեղ դա ընդունված բան է:)
- Թերթերը հրապարակել են մեջբերում Արարատի մարզպետի
հայտարարությունից, որտեղ ասվում է, որ եթե թեկնածու
Արամ Սարգսյանը (Վազգենի եղբայրը) հանրահավաք
անցկացնի Արարատում, «սպանություն կլինի»: Սարգսյանը
պատրաստվում է գնալ այնտեղ այսօր՝ 150 ոստիկանի
ուղեկցությամբ:
Հաշվի առնելով այն մթնոլորտը, որը տիրում այստեղ
դեռևս 17 օր շարունակվելիք քարոզարշավում, որի արդյունքը
վաղուց արդեն կանխորոշված է, միգուցե քարոզարշավի
հայկական տարբերակի մեկ ամիսն, ի վերջո, այնքան
էլ կարճ ժամկետ չէ:
|