Գիշերային այցելուն ասել էր Լաուրային, որ նրա որդին ողջ է, բայց չի կարող ո°չ նստել, ո°չ կանգնել: Մայրն այժմ գիտե, որ դա այդպես չէ

Երևանյան հիվանդանոցներից մեկում 26-ամյա Լաուրա Երիցյանը հայտնվել էր որոշում կայացնելու անհրաժեշտության առաջ՝ մի որոշում, որին նա որպես մայր պատրաստ չէր. բժիշկներն ասել էին, որ իր երեխան, ընդ որում՝ առաջին արու զավակը, կարող է մահանալ 10 օրվա ընթացքում:

Լաուրան նոր էր ունեցել Հայկին՝ իր չորրորդ երեխային: Տաթևիկ, Անահիտ և Գայանե դուստրերը 9, 8 և 2 տարեկան էին ու բոլորն էլ առողջ էին: Լաուրան և նրա ամուսինը՝ Վարդանը, որդի էին ուզում, բայց երբ նրանց ցանկությունն իրականացավ, երեխան ծնվեց լուրջ արատներով: Մասնավորապես երեխան ծնվել էր շրթնաճոթռուկով և քիմքի վրա անցքով (գայլի երախ):

Միկրովիրաբույժներից մեկը հայտնել է ծնողներին, որ նրանց երեխան կենդանի մնալու շանս չունի:

Անգամ եթե հնարավոր լիներ ինչ-որ կերպ վիրահատել տալ երեխային, դրան պետք է հաջորդեին թանկ բժշկական գործողություններն ու բուժումը տանը: Ո՛չ Լաուրան, ո՛չ Վարդանը աշխատանք չունեին: Եվ Լաուրան ստորագրեց Հայկից հրաժարվելու փաստաթուղթը ու նրան թողեց հիվանդանոցում՝ սպասելով անխուսափելիին:

«Ես ևս երեք երեխա ունեի, - ասում է մայրը, որն այժմ 29 տարեկան է, ոչ թե արդարանալու, այլ իր արարքն ինչ-որ կերպ բացատրելու համար: - Ես մտածում էի, որ եթե երեխային տուն բերեմ, ու հետո մի բան պատահի, մյուս երեխաների համար ավելի վատ կլինիե:

Լաուրան երեխային թողեց հիվանդանոցում և այլևս երբեք չլսեց նրա մասին:

Հայկն առայժմ չգիտե, թե ով է Լաուրան, բայց սովորում է

Հայկը ծնվել էր 2000 թվականի փետրվարի 7-ին: Պատմությունն իր շարունակությունը ստացավ այս տարվա օգոստոսին:

Կեսգիշերի մոտ Երիցյանների հյուղակի դուռը թակեց մի կին: Նա ասաց, որ ուզում է, որ Լաուրան ստորագրի որոշ փաստաթղթեր՝ կապված իր տղայի որդեգրման հետ:

Գիշերային այցելուն ասաց Լաուրային, որ տղան երեք տարեկան է և գտնվում է Գյումրիի մանկատանը: Կնոջ հավաստմամբ տղան մտավոր հետամնաց էր, չէր կարողանում ո՛չ կանգնել, ո՛չ նստել:

Լաուրան չստորագրեց փաստաթղթերը: Փոխարենը նա զանգահարեց Գյումրիի իր ազգականներին և նրանց խնդրեց գնալ մանկատուն ու ստուգել կնոջ պատմածը (նա սկսել էր կասկածել, որ այդ կինը փորձում է փող աշխատել՝ ինչ-որ մեկին օգնելով որդեգրելու Հայկին):

Ազգականներն իսկապես գտնում են Հայկին, սակայն ոչ այն վիճակում, ինչ նկարագրել էր կինը: Տղան ոչ միայն առողջ, այլև աշխույժ էր: «Երջանիկ ժպիտ վիրահատությունե ծրագիրը, որը ֆինանսավորում են «ՈՒորլդ վիժնե, «Բրիթիշ էյրվեյզե և «Բրիտանական խորհուրդե կազմակերպությունները, միջոցներ էին տրամադրել Հայկի շրթունքը վիրահատելու և նրա քիմքի անցքը ծածկող պրոթեզի համար:

Միակ բանը, որ Լաուրան գիտեր սեփական որդու մասին, այն էր, որ նա շիկահեր էր ու կապույտ աչքեր ուներ:

«Հենց նույն օրն ուզում էի գնալ ու վերցնել նրանե, ասում է Լաուրան: Սակայն նրան հայտնում են, որ պետք է մի քիչ սպասել մինչև պատրաստ լինեն անհրաժեշտ փաստաթղթերը: Բայց Հայկի կենդանի լինելու մասին իմանալուց մի քանի օր հետո Լաուրան գնում է մանկատուն և «հետ որդեգրումե իր անդրանիկ որդուն (Հայկից հետո ընտանիքն ունենում է երկրորդ որդուն՝ Հովհաննեսին, որն այժմ արդեն մեկ տարեկան է):

Մեծ ընտանիք, մեծ լվացք ու ձմռանը սառչող ջուր...

«Մեքենայում ես միանգամից փոխեցի Հայկի հագուստը, - ասում է Լաուրան: - Հենց որ մեքենան շարժվեց, նա գլուխը դրեց ուսիս ու քնեցե:

Այստեղ հեքիաթը կարող էր ավարտվել: Բայց սա երջանիկ ավարտ ունեցող պատմություն չէ:

Երիցյաններն ապրում են այն թաղամասում, որը քանդվելու է, որպեսզի իր տեղը զիջի Երևանի շքեղ Հյուսիսային պողոտային: Ապրում են երկու սենյակում, յուրաքանչյուրը՝ 2,5x3,5 մ չափերի: Երկու մեծահասակ, երկու դեռահաս դարձող աղջիկ, մի նախադպրոցական տարիքի աղջիկ և երկու մանուկ՝ երկու միկրոավտոբուսի համարժեք տարածքում: Խոհանոցը նույն միջանցքն է, որտեղ Լաուրան ուտելիք է պատրաստում ամուսնու ու երեխաների համար գազի բալոնի վրա, քանի որ սալօջախ չունի: Զուգարանն առանձին է, սակայն այնտեղ գնալու համար նախ պետք է դուրս գալ, և այնտեղ ձմռանը ջուրը սառչում է:

31 տարեկան Վարդանն աշխատում է որպես վարորդ, այնպես որ գործերը, Լաուրայի հավաստմամբ, ավելի լավ են, քան երբ նա աշխատանք գտնելու հույսով Ռուսաստան էր գնում գալիս: Վարորդի վաստակը լավ է (որոշ չափանիշներով). Վարդանն ամսական ստանում է մոտ 100 դոլար, բայց ...

Հայկն անվճար խոսքի բուժում և հոգեբանական խորհրդատվություն է ստանում «ՈՒորլդ վիժնե կազմակերպության ֆինանսավորած կենտրոնում: Լաուրան լաց է լինում, երբ ասում է, որ Հայկը դեռ չի պատկերացնում, որ ինքն է նրա մայրը: Նրա համար ինքը պարզապես մանկատան մի հերթական այցելու է:

Հայկին հետ վերցնելը մի որոշում է, որը շատ առումներով կարող է հօգուտ Երիցյանների չլինել: Սակայն դա մի որոշում է, որն ընդունվել է շատ ավելի մեծ վստահությամբ ու անսահմանորեն նվազ հոգեկան տվայտանքներով, քան երեխայից հրաժարվելու որոշումը:

«Կյանքը պահանջում է, որ մարդ ստիպի իրեն որոշակի բաներ անելու սեփական երեխաների համար, - ասում է Լաուրան: - Ես մեծացել եմ այն ժամանակներում, երբ ամեն ինչ լավ էր, և իմ ընտանիքն ապրում էր հարմարավետ բնակարանում: Ես ուզում եմ, որ իմ երեխաներն էլ ապրեն նման պայմաններում:

«Ես սկսեցի հավատալ հրաշքներին Հայկին հետ բերելուց հետո: Այնպես որ, ես հավատում եմ, որ մի օր ամեն ինչ լավ կլինիե:

«ՈՒորլդ վիժնե-ը միջազգային կազմակերպություն է, որ տարբեր մարդասիրական ծրագրեր է իրականացնում Հայաստանում: Կազմակերպության մասին լրացուցիչ տեղեկությունների համար այցելեք www.wvarmenia.am: Երիցյանների ընտանիքին նվիրատվություն անելու համար գրեք մեզ info@armenianow.com հասցեով: