Տարվա առաջին ձյունը միշտ էլ հաճելի է լինում: Ճերմակ վերմակն անդորր է սփռում քաղաքի վրա ու ժպիտ է պարգևում մարդկանց դեմքերին: Խորդանոցներից դուրս են հանում վզկապներն ու սվիտերները, գլխարկներն ու ձեռնոցները, և մարդիկ սկսում են նմանվել մայթերով օրորվելով քայլող հագուստակապոցների: Վերջապես եկավ արձակուրդների շրջանը: Այս տարվա մեղմ աշնան պատճառով թվում էր, թե այն երբեք չի գա:

Արձակուրդների շրջանը երջանիկ ժամանակ է, քանի որ այն անց ենք կացնում մեր ընտանիքի և ընկերների հետ: Գրասենյակները փակվում են: Մեծ մասի համար աշխատանքը դադարում է: Հայաստանում ապրող և աշխատող օտարերկրացիների մեծ մասի նման, ես վերադառնալու եմ իմ երկիր՝ այցելելու իմ ընտանիքն ու ընկերներին, ինչի կարիքը շատ ուժեղ եմ զգում:

Անելիք շատ ունեմ, իսկ ժամանակը քիչ է: Քույրս նոր է երեխա ունեցել, ինչին ձգտում էր երկար ժամանակ: Եղբորս երեխաները վերադառնալու են տուն համալսարաններից: Պետք է օգնեմ աղջկաս տեղափոխվել նոր տուն, իսկ որդուս՝ տեղափոխվել ուրիշ քաղաք, որտեղ Նոր Տարուց հետո պետք է սկսի աշխատել:

Այդ ընթացքում պետք է զանգահարեմ և հանդիպեմ հին ընկերներիս, պետք է պատմեմ, թե որտեղ եմ ապրել վերջին մի քանի տարին: «Հայաստա՞ն», - կասեն նրանք, և երբ բացատրեմ, թե դա որտեղ է, կժպտան, գլխով կանեն և կասեն, - «Հրաշալի է»՝ առանց պատկերացում ունենալու, թե ինչի մասին եմ խոսում: Ես սովոր եմ դրան:

Իհարկե, Հայաստանից մեկնելուց առաջ անպայման կգնամ Վերնիսաժ և կփորձեմ նվերներ գնել բոլորի համար: Սա իմ երրորդ տարին է Հայաստանում, և ես արդեն գնել եմ այն ամենն, ինչ հնարավոր է գտնել այստեղ. նարդի, երջանկություն բերող տիկնիկներ, ավանդական հայկական գլխարկներ, մատրյոշկաներ, ձեռագործ ներկված ու փորագրված տուփեր, կավե աղամաններ, պղպեղաղացներ, արծաթե զարդեր և, վերջերս, նաև մի քանի գորգ: Եվ, իհարկե, հայկական կոնյակ:

Ուախության ժամանակ լինելով՝ արձակուրդների շրջանը նաև տխրության ժամանակ է: Ինչ-որ բան անցել է, ինչ-որ բան գնացել է: Երբ ինչ-որ բան ենք տոնում, նշում ենք ևս մեկ տարվա անցնելը: Մտածում ենք բոլոր լավ ու վատ բաների մասին, որ տեղի են ունեցել: Մտածում ենք այն ամենի մասին, որ կարող էր փոխվել, բայց չփոխվեց, այն ամենի մասին, որ կարելի էր անել, բայց չարվեց: Մտածում ենք բոլոր չիրականացած հույսերի ու երազանքների մասին:

Սա նաև առաջ՝ գալիք տարվան նայելու ժամանակն է, և դա մի բան է, որ բոլորին համակում է ապագայի հանդեպ հույսերով: Հայաստանը հույսերի հիմքեր ունի: Վերջին մի քանի տարվա ընթացքում ես ականատես եմ եղել նկատելի առաջընթացի և չեմ տեսնում որևէ պատճառ, որ այդ առաջընթացը չարագանա:

Մի քանի մեծահարուստ սփյուռքահայերի օգնությամբ, ովքեր իսկապես ցավում են Հայաստանի համար, կյանքն այստեղ բարելավվում է: Քըրք Քըրքորյանն արել ամեն ինչ, որ մայթերն ու փողոցները բարեկարգվեն: Միայն սա արդեն բավական է բոլոր երևանցիների տրամադրությունը բարձրացնելու համար:

Սակայն սա ամբողջը չէ: Ամբողջ քաղաքում նոր շինարարություն է գնում: Փողոցները ծանրաբեռնված են նորանոր մեքենաներով: Քաղաքի բոլոր մասերում նոր խանութներ են բացվում: Կյանքի ընթացքն արագացել է, որովհետև ավելի շատ անելիքներ կան: Ամանորից շատ չանցած Հայաստանում նախագահական ընտրություններ են լինելու, և թվում է, որ Ռոբերտ Քոչարյանը հեշտությամբ կվերընտրվի: Թեև բոլորը չէ, որ հավանում են նրան կամ համաձայն են նրա վարած քաղաքականության հետ, քաղաքական կայունությունը տնտեսական աճի նախադրյալ է:

Դեռևս չափազանց շատ հայեր են գոյության պայքար մղում, չափազանց շատերն են պուրակներից ճյուղեր հավաքում՝ իրենց տները գոնե մի քիչ տաքացնելու համար, չափազանց շատերն են շշեր հավաքում՝ վաճառելու և հացի փող վաստակեու համար: Սակայն հույսերի հիմքեր կան, և սա հույսերի ժամանակն է: Դեռ շատ վաղ է ասել, որ Հայաստանը շրջադարձ է կատարել, սակայն այդ ժամանակն արագորեն մոտենում է: