Այլ երկրների նման, Հայաստանում նույնպես սիրում են աղմկոտ սկանդալները, հուզվում և զայրանում են ուրիշների դժբախտություններով: Այդ հետաքրքրությունն է, որ նման մեծ լսարան է ապահովում հեռուստասերիալներին կամ, ինչպես դրանք կոչում են արևմուտքում՝ «օճառային օպերաներին»:

Մի որոշ ժամանակ՝ անկախացումից շատ չանցած, «Դալասի» և «Սանտա Բարբարայի» նման սերիալները գերել էին տեղի հեռուստադիտողին: Սակայն 1998-ին, երբ այստեղ սկսեցին ցուցադրել «Ստրկուհի Իզաուրա» բրազիլական հեռուստասերիալը, հայաստանցիները հնարավորություն ստացան վայելելու ուրիշների սկանդալների իրենց օրաբաժինը:

«Ստրկուհի Իզաուրայի» ցուցադրման ժամերին փողոցում գրեթե անցորդ չէր լինում, քանի որ բոլորը շտապում էին տուն՝ վայելելու հերթական սերիան: Այդ տարիներին Հայաստանում և Խորհրդային Միության մյուս հանրապետություններում ծնվեցին բազում Իզաուրաներ, մեծ տարածում գտան բրազիլական այլ անուններ:

Տարիների ընթացքում սերիալների աղմուկը նվազեց, բայց այսօր էլ Խուան Կառլոսներն ու Մարիա Ռոզաները շատերի կյանքի մասն են կազմում:

Սակայն սերիալների հայ սիրահարների համար միշտ եղել է մի խոչընդոտ: Բրազիլացի դերասանները հայերեն չեն խոսում: Իսկ համաձայն օրենքի, հայկական ալիքներով ցուցադրվող բոլոր ծրագրերը պետք է լինեն հայերեն լեզվով:

Այնպես որ, Խուան Կառլոսներին և Մարիա Ռոզաներին հարկավոր են հայերեն ձայներ:

Եվ նրանք ստանում են այդ ձայները, օրինակ՝ Հակոբ Պարոնյանի անվան կոմեդիայի թատրոնի դերասաններ Համլետ Համբարձումյանի և Ռուզաննա Գասպարյանի օգնությամբ:

Հայաստանում գործող գրեթե բոլոր 16 հեռուստաընկերությունները ցուցադրում են տարբեր բրազիլական կամ մեքսիկական սերիալներ, սակայն դրանցից, հայերեն (և ոչ թե հայերեն) կրկնօրինակված են միայն երկուսը՝ Հանրային հեռուստատեսությամբ ցուցադրվող «Մադալենայի հանդարտ կրքերը» և «Շանթ» հեռուստաընկերության «Յագո - մթին կիրք» ֆիլմերը:

Սակայն սրանցից և ոչ մեկը չի կրկնօրինակվում պրոֆեսիոնալ ստուդիայում, և...

«Ես համոզված եմ, որ Հանրային հեռուստատեսությամբ ցուցադրվող «Մադալենայի հանդարտ կրքերը» ֆիլմը շատ ավելի հետաքրքիր է, քան Ռուսաստանի Առաջին ալիքով ցուցադրվող «Ընտանեկան կապերը», - ասում է սերիալների սիրահար 64-ամյա Ռիտա Միրաքյանը, - սակայն ոչ մի կերպ չեմ կարողանում ստիպել ինձ նայել հայերեն կրկնօրինակված ֆիլմը. ձայները սարսափելի են հնչում, որակն ահավոր է, ավելի լավ կլիներ ռուսերեն կրկնօրինակումը թողնեին»:

Այսօր ռուսական գրեթե բոլոր հեռուստաընկերություններն ունեն սեփական նկարահանող ընկերությունները, որոնք տարեկան միջին հաշվով 10 սերիալ են նկարահանում այնպիսի ռուսական կինոաստղերի մասնակցությամբ, ինչպիսիք են Ալեքսանդր Աբդուլովը, Մարիա Միրոնովան, Սերգեյ Բոնդարչուկը և այլոք:

Հայկական հեռուստաընկերությունները սեփական սերիալներ նկարահանելու համար բավարար միջոցներ չունեն և այդ պատճառով ցուցադրում են բրազիլականները, որ ձայնագրում են Ռուսաստանի տարբեր մասնավոր ալիքներից: Պորտուգալերեն կամ իսպաներեն խոսքը դառնում է ռուսերեն, իսկ հետո՝ հայերեն: Զարմանալի չէ, որ որակը տուժում է:

Հանրային հեռուստատեսությունը և «Շանթ» մասնավոր հեռուստաընկերությունը ստեղծել են կրկնօրինակման ստուդիաներ, որոնք ունեն ձայնամեկուսիչ պատեր, համապատասխան տեխնիկա, սակայն չունեն աշխատանքի փորձ և բարձր որակ ապահովելու ձգտում: Ընկերությունները գտնում են, որ չարժե գումար ծախսել նոր ծրագրեր ստեղծելու վրա, եթե կա պահանջարկ բրազիլական ծրագրերի նման արտադրանքի նկատմամբ, նույնիսկ վատ կրկնօրինակմամբ:

«Հնարավորություն չունենք կրկնօրինակելու բոլոր ֆիլմերը, բացի այդ, ժողովուրդը պարզապես չի դիտի հոլիվուդյան որևէ ֆիլմ հայերեն կրկնօրինակմամբ: Իսկ սերիալներ կրկնօրինակելը համեմատաբար հեշտ է, - ասում է «Շանթի» ծրագրերի տնօրեն Արտյոմ Ղազարյանը:

Հանրային հեռուստատեսության Կինոծրագրերի բաժնի պետ Ռուզաննա Ավետիսյանի հավաստմամբ, Հանրային հեռուստատեսությամբ ցուցադրվող ֆիլմերի ու մուլտֆիլմերի 90 տոկոսն արդեն հայերեն է: Հաջորդ տարի նրանք կապահովեն 100 տոկոսով հայերեն եթեր, ինչպես պահանջում է պետական կանոնակարգը:

«ժամանակի հարց է, դեռ նոր ենք սկսել կրկնօրինակել, մեր ստուդիան նոր է, մի քանի տարի հետո, կարծում եմ, առավել որակյալ կրկնօրինակումներ կանենք», - ասում է Ղազարյանը:

Սակայն պրոֆեսիոնալ կրկնօրինակումը Հայաստանում նորություն չէ: Սկսած 1969 թվականից «Երևան» ստուդիան ռուսական ծրագրեր էր կրկնօրինակում, և, ոմանց հավաստմամբ, դրանք ավելի հաճելի էր դիտել հայերեն լեզվով, քան բնագրով: Ֆիլմերը և մուլտֆիլմերը կրկնօրինակում էին հայտնի դերասանները:

«Մենք կեսդարյա փորձ ունեցող կրկնօրինակման ստուդիա ունենք, սակայն ոմանք սուբյեկտիվ, անձնական պատճառներով գերադասում են ստեղծել նոր կրկնօրինակման ստուդիաներ, և հեռուստադիտողին հրամցնում են անորակ և սխալ թարգմանությամբ հայերեն կրկնօրինակումներ», - ասում է ստուդիայի տնօրեն Տիգրան Խզմալյանը:

Կրկնօրինակման վետերան Ժաննա Ամիրջանյանն ասում է, որ կրկնօրինակելն «ավելի դժվար է, քան բեմում խաղալը»:

Դերասանուհին համարում է, որ ամոթալի է անտեսել բազում տարիների փորձ ունեցող ստուդիան և արդյունքում ցածր որակի ծրագրեր ցուցադրել:

Իսկ այդ ընթացքում Բրազիլիայում ծնված և հայկական ձայներ ստացած կերպարները շարունակում են ժողովրդականություն վայելել Հայաստանում՝ թերևս ապացուցելով այն փաստը, որ վուայերիզմը և ուրիշի կյանքի վերապրումն իր սեփական լեզուն ունի: