Ըստ մասնագետների, ՄԻԱՎ-ը և ՁԻԱՀ-ը Արևելյան Եվրոպայում և նախկին Խորհրդային Միության հանրապետություններում ավելի արագ են տարածվում, քան աշխարհի մյուս երկրների մեծ մասում:

Հայաստանում նույնպես նկատվում է այս անհանգստացնող միտումը, քանի որ շատ հայաստանցիներ աշխատանք գտնելու նպատակով մեկնում են Ռուսաստան (որտեղ հիվանդությունը տարածվում է տագնապալի արագությամբ) և ենթարկվում են ավելի մեծ ռիսկի, քան Հայաստանում:

Տանից հեռու՝ ոմանք նվազ չափավոր կյանք են վարում և թանկ են վճարում դրա հետևանքների համար: Մյուսների բախտը պարզապես չի բերում:

Արամ Հակոբյանն առաջին խմբից է: Նա համաձայնեց զրուցել «ԱրմենիաՆաուի» հետ՝ պայմանով, որ իրեն չեն լուսանկարի և ինքնությունը չեն բացահայտի:

«Ռուսաստանում ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ը չափազանց տարածված էր: Կամ վարակվում էին չպաշտպանված սեռական հարաբերություններից, կամ էլ թմրանյութից ու ոչ միանվագ ներարկիչներից, - ասում է 31-ամյա Արամ Հակոբյանը, - Թմրանյութի ընդհանուր գդալից օգտվում էին շատերը, շատ հաճախ նույնիսկ թմրանյութն արդեն վարակված էր լինում:

«Թմրանյութից հրաժարվելը գերմարդկային ճիգեր էր պահանջում, գրեթե անհնար էր, իսկ այդ մթնոլորտում ես արդեն շատ խորը կասկածներ ունեի, որ իմ կենսակերպով ես նույնպես վարակված կլինեմ: Իրականում հենց այդպես էլ կար»:

Արամ Հակոբյանը ՄԻԱՎ-ով վարակվել է մոտ 7 տարի առաջ Ռուսաստանի քաղաքներից մեկում, ուր արտագնա աշխատանքի էր մեկնել հազարավոր հայ երիտասարդների նման: Եվ շատերի նման էլ՝ հետաքրքրությունից դրդված, սկսել էր թմրանյութ օգտագործել:

Այն օրվանից, երբ Հակոբյանն իմացավ, որ վարակվել է ՄԻԱՎ-ով, տարիներ են անցել, և նրա կյանքում շատ բան է փոխվել:

«Շատ եմ փորձել ազատվել թմրամոլությունից, քանի որ նման ապրելակերպը քայքայում է օրգանիզմը: Սակայն այդ ամենը հաղթահարելու համար ինձնից անասելի կամքի ուժ էր պահանջվում: Ոչ մի կերպ չէր ստացվում: Տարիների անհաջող փորձերից հետո, մի տարի առաջ որոշեցի վերադառնալ Հայաստան՝ ծնողներիս մոտ:

«Ծնողներս շատ վշտացան, երբ իմացան, որ ՄԻԱՎ ունեմ, սակայն թաքցնելով իրենց վիշտն ու անհանգստությունը՝ քաջալերեցին ինձ, և ես կարողացա կարգավորել իմ կյանքը: Հետզհետե ամեն ինչ ընկավ իր բնականոն ընթացքի մեջ: Ինձ օգնեցին ծնողներս»:

Յոթ ամիս առաջ Արամը թողեց թմրամոլությունը: Այսօր նա ապահովված է աշխատանքով, ունի ընկերներ, ընկերուհիներ և մտածում է վաղվա մասին միայն հույսով:

«Ես գիտեմ մարդկանց, որոնք ՄԻԱՎ-ով վարկվելուց հետո ապրում են արդեն 15 տարի: Պետք է ուղղակի զգույշ լինել: Եթե չչարաշահես ալկոհոլը, ծխախոտը և թմրանյութերը և առողջ կյանքով ապրես, ամեն ինչ կարող է երկարել»:

Եվ Հակոբյանն ու Հայաստանի մի քանի հազար վարակակիրները (պաշտոնական թիվը 2200 է, սակայն մասնագետների հավաստմամբ, իրական թիվը շատ ավելի մեծ է) սպասում են, ինչպես ինքն է ասում, «մինչև այն պահը, երբ կհայտնվի ապագա դեղամիջոցը և կօգնի մարդկանց լիովին ազատվել այդ վարակից»:

Իսկ մինչ այդ, քանի որ Հայաստան մուտք չեն գործում ՄԻԱՎ-ի դեմ կիրառվող հակավիրուսային դեղամիջոցները, Հակոբյանը փորձում է ուժերը վերականգնել վիտամիններով հարուստ սննդով՝ բանջարեղենով ու մրգերով, և այն ամենով, ինչ օգնում է:

«Ես ապրում եմ լիարժեք կյանքով ու գոհ եմ, - ասում է նա, - Ունեմ ընկերներ, որոնք գիտեն իմ մասին և մնում են իմ ընկերները: Ունեմ մի քանի ընկերուհի, և չի բացառվում, որ մոտ ժամանակներս ամուսնանամ, դեռ չեմ որոշել: Սակայն միայն իմ նեղ շրջապատը, իմ մոտիկ մարդիկ գիտեն իմ հիվանդության մասին»:

Արամն ամեն կերպ խուսափում է ասել իր հիվանդության մասին պատահական ծանոթներին, այդ թվում՝ բուժքույրերին և բժիշկներին հիվանդանոցներում և ատամնաբուժարաններում:

«Երբ գնում եմ ատամնաբուժարան, նախ հետաքրքրվում եմ, նորմալ ախտահանվում են բժշկական գործիքները, թե ոչ, բժիշկներր ստերիլ գործիքներով են աշխատում, թե ոչ: Հետո ասում եմ, որ հիվանդ եմ հեպատիտ C-ով, որովհետև ոչ մի դեպքում չեմ կարող ասել, որ ՄԻԱՎ-վարակակիր եմ: Նույն բժիշկը, միգուցե, իմ ներկայությամբ ոչինչ չասի, բայց հետո չի բացառվում, որ ինֆորմացիան շատ արագ տարածի, ասի ուրիշներին»:

Հակոբյանը տխրությամբ է հիշում այն դեպքի մասին, երբ գնացել էր բժշկի մոտ բոլորովին այլ գործով:

«Նրան նախօրոք տեղյակ էի պահել իմ խնդրի մասին: Ես նրա հետ բոլորովին այլ բանի շուրջ պետք է խոսեի: Մեկնեցի ձեռքս, որ ողջունեմ, սակայն նա ձեռքը հետ տարավ ու հրաժարվեց ձեռքով ինձ բարևելուց:

«Մարդու համար, կարծում եմ, շատ կարևոր է, որ իրեն գոնե ձեռքով ողջունեն: Շատ դեպքերում նաև այդ է, որ ինձ մղում է զգույշ լինել իմ մասին տեղեկություններ տալուց: Որովհետև ուզում ես գոնե հարգանքի այդ տարրական նշաններին արժանանալ»:

Արամն իրեն մեղավոր չի համարում ոչնչի համար և հավատացած է, որ այս կյանքում ոչ մեկը ոչնչից ապահովագրված չէ:

«Կարող ես գնալ ատամնաբույժի մոտ և վարակվել, քանի որ այնտեղ կարող են չպահպանել ախտահանության տարրական կանոնները: Ուղղակի մարդիկ ինֆորմացիայի խիստ պակաս ունեն:

«Իսկ Հայաստանում հիմնականում մտածում են, որ վարակակիրները սարսափելի կյանքով ապրող սարսափելի մարդիկ են: Ու այսօր, եթե շատ մարդիկ իմանան իմ մասին, չի բացառվում, որ ես մյուսն օրը ևեթ կորցնեմ իմ աշխատանքը ու շատ այլ ուրախություններ, որոնցով լիարժեք եմ զգում ինձ:

«Ես պայքարում եմ կյանքի համար ու գոհ եմ իմ կյանքից, սակայն ամեն մի պահն ինձ համար կարող է ճակատագրական լինել, և իմ ամբողջ կյանքը կարող է տակնուվրա լինել: Չեմ ուզում, որ այստեղ մարդիկ իմանան, որ վիրուսակիր եմ: Եթե ես վստահեմ մեկին իմ գաղտնիքը, ու նա չպահի այն, այլ սկսի բոլորին պատմել իմ մասին, ես ամենայն հավանականությամբ, կկորցնեմ այն ամենը, ինչի հասել եմ տարիների ընթացքում: Ես չեմ ուզում, որ ինձ փողոցում մատով ցույց տան ու խուսափեն ինձնից: Չէի ուզենա, որ հարևաններն իմանային, դա իմ ճակատագիրը լրիվ կփոխեր: Ուղղակի մարդիկ դեռ պատրաստ չեն դրան»: