Սա իրական մարդու իրական պատմություն է, ինչպես նաև մյուս պատմությունները, որոնք յուրաքանչյուր ուրբաթ պատմում են տեսախցիկի առջև Երևանի Շարլ Ազնավուրի հրապարակում:

Նրանք պատմում են այս պատմությունները՝ հուսալով, որ իրենց դիմումը հեռարձակելուց հետո վերջապես կգտնվեն այն մարդիկ, որոնց իրենք փնտրում են :

Մխիթարյանի ընտանիքը 10 տարի շարունակ բոլոր միջոցները փորձելուց հետ արդեն գրեթե կորցրել էր իրենց եղբորը գտնելու հույսը:

Իսկ մի քանի ամիս առաջ նրանք իմացան, որ Հայաստանում կան մարդիկ, ովքեր, հնարավոր է, կարողանան օգնել իրենց:

«Հեռուստատեսությամբ լսեցի, որ ինչ-որ մեկին փնտրող մարդիկ հավաքվում են Շարլ Ազնավուրի հրապարակում», - ասում է Ալլան (ստորին նկարում՝ աջից):

Նա գնաց այնտեղ և հանդիպեց Վիլեն Պատուրյանին՝ մի մարդու, որը պատրաստում է Հայաստանում աննախադեպ մի հաղորդում անհայտացած մարդկանց և նրանց գտնել ցանկացողների մասին:

Յուրաքանչյուր ուրբաթ ժամը 14-ին Պատուրյանի խումբը գալիս է «Մոսկվա» կինոթատրոնի հարևանությամբ գտնվող հրապարակը և նկարահանում մարդկանց պատմությունները: Պատուրյանը (ստորին նկարում՝ աջից) նկարահանում է «տեսանամակներ», որոնցում մարդիկ ներկայանում են, հետո ասում են, թե ում են որոնում և ցույց են տալիս նրանց լուսանկարները:

Հետո Պատուրյանը սկսում է իր որոնումները: Նա դիմում է նախարարությունների, հասարակական կազմակերպությունների, դեսպանատների և առնվազն 10 արխիվային բաժինների Հայաստանում:

«Լինում են դեպքեր, երբ երկու ամիս է պահանջվում, որպեսզի պարզենք, մարդը լքել է Հայաստանը, թե ոչ», - ասում է նա:

Մինչ այժմ Պատուրյանին դիմել է մոտ 1500 մարդ: Այժմ նա որոնում է մոտ 400 մարդու:

«Երբ մարդիկ դիմում են ինձ, ես առաջին հերթին կապվում եմ Ներքին գործերի նախարարության հետ, որպեսզի պարզեմ, արդյոք այդ մարդը քրեական գործ ունի, - ասում է Պատուրյանը, - Եթե ունի, դադարեցնում եմ որոնումները, որովհետև նա կարող է ամբողջ կյանքում թաքնվել արդարադատությունից»:

«Այլ դեպքերում տեղեկությունները բավարար չեն լինում որոնումները սկսելու համար: Երբեմն մարդիկ տալիս են միայն փնտրվող անձի անունը: Սակայն նրանց տված տեղեկությունները պետք է հնարավորին չափ մանրամասն լինեն»:

Պատուրյանն ասում է, որ որոնումները տարբեր են լինում. ոմանք փնտրում են իրենց հեռավոր բարեկամին, մյուսները՝ 1937 թվականի ռեպրեսիաների տարիներին անհայտացած բարեկամներին, ուրիշները՝ իրենց բանակային ընկերներին:

Կան մեծ թվով կանայք, որոնք փնտրում են Ռուսաստան փող վաստակելու մեկնած իրենց ամուսիններին: Կան նաև շատ դեպքեր, երբ որբ երեխաները փնտրում են իրենց իսկական ծնողներին:

Պատուրյանը վերհիշում է մի դեպք, երբ 22-ամյա երիտասարդն իր «մոր» մահվանից հետո գտել է իր ծննդյան վկայականը և պարզել է, որ իրեն որդեգրել են:

Նա ապշել է, երբ իմացել է, որ նույնիսկ հայ չէ, այլ Հայաստան է բերվել բալթյան մի երկրից: Հիմա նա ասում է, որ ուզում է «իմանալ թե ով եմ ես: Ովքեր էին իմ ծնողները և ինչու են ինձ տվել ինձ որդեգրած մորը»:

Այս ամսվա վերջում Պատուրյանի «Ճակատագրեր» ծրագիրը կցուցադրվի հայկական «Պրոմեթևս» ալիքով: Իրենց մերձավորներին փնտրող մարդիկ կպատմեն իրենց պատմությունները: Հետո կցուցադրվեն «տեսանամակները»:

40 րոպեանոց ծրագիրը եթեր դուրս կգա ամիսը երկու անգամ, բայց Պատուրյանը հույս ունի, որ այն կդառնա շաբաթական:

«Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե մեր ծրագիրը հովանավոր կգտնի, թե ոչ», - ասում է նա:

Պատուրյանը և ծրագրի ռեժիսյոր և պրոդյուսեր Վարդան Պետրոսյանը (նկարում՝ Պատուրյանի հետ) միասին մարդկանց են փնտրում՝ իրենց գրպանից վճարելով միջազգային զանգերի, տրանսպորտի և այլ բաների համար:

Մի քանի հայտնի կոմերցիոն ծրագրերի պրոդյուսեր Պետրոսյանն ասում է. - «Պատուրյանը հարցրեց ինձ, կուզենամ արդյոք լինել ծրագրի պրոդյուսերը: Ես համաձայնեցի, քանի որ ինձ համար, իբրև ռեժիսյորի, այս ծրագիրը նորություն է: Բացի այդ, ինքը գաղափարը բավականին հետաքրքիր է»:

Ներկայումս նրանց միացյալ ջանքերի շնորհիվ գտնվել է առնվազն հինգ մարդ: Պատուրյանն ասում է, որ նրանց անունները հայտնի կդառնան առաջին հաղորդման ընթացքում:

Բացի այդ, ենթադրաբար Ռուսաստանում գտնվող մոտ 30 մարդկանց վերաբերող «տեսանամակներն» ուղարկվել են Մոսկվայի «Օ-էռ-տե» հեռուստաալիքի «Սպասիր ինձ» նմանատիպ հաղորդմանը: «Օ-էռ-տե»-ի հաղորդումն առաջին անգամ եթեր է դուրս եկել մոտ հինգ տարի առաջ: Այժմ այն ամենաբարձր վարկանիշ ունեցող ռուսական հաղորդումներից է:

««Սպասիր ինձ» հաղորդման մեջ եթեր դուրս գալու համար հերթի է կանգնած 250000 մարդ: Ծրագրի աշխատակազմը 600 հոգի է, - ասում է Պատուրյանը, - Աստեղ աշխատում ենք միայն ես և Վարդանը»:

Պատուրյանը հավատում է, որ «Ճակատագրերը» ռուսական հաղորդման պես հայտնի կդառնա:

Հաղորդման հեղինակն ասում է, որ դրա գաղափարը նրա մոտ ծագել է Հայաստանում տեղի ունեցած երկրաշարժից հետո:

1988 թվականին օպերատոր և լրագրող Պատուրյանին ցույց են տվել հեռուստատեսային մի հաղորդման մեջ, քանի որ նա եղել է կամավորական մի խմբի ղեկավարը, որը գտել և իրենց ընտանիքներին է վերադարձրել 400 երեխաների:

Նա ասում է, որ ուզում է շարունակել իր աշխատանքը և օգնել մարդկանց՝ իմանալով, որ Հայաստանում ճակատագիրը շատերին է բաժանում է իրարից: