¶նա կորիր: Փախիր այստեղից: Վազիր, որ փրկես կյանքդ և այլն:

Կարծես ճապոնացիները բավականաչափ վնաս չեն հասցրել իրենց ծածկած դահուկուղիներով և բազմահարկ շենքերում կառուցված գոլֆի դաշտերով, իրենց միջազգային թնջուկներով, այժմ էլ կարաոկեի վարակն է տարածվում Երևանով մեկ:

Հաջորդ շաբաթ նույնիսկ նախատեսում են անցկացնել համաքաղաքային մրցույթ, կարծես այդպիսի բանը կարող է խրախուսանքի արժանի լինել:

Ինձ հրավիրել են կարաոկելու (եթե դա բայ ունի) պարբերաբար՝ իմ այստեղ գալու առաջին օրվանից: Իմ հայրենիքում նման հրավերը համարժեք կլիներ ասելուն. - «Դուք իսկապե՞ս զվարճանալու այնպիսի կարիք ունեք, որքան ինձ թվում է»:

Սակայն այստեղ, ինչպես ես պարզեցի հայկական կարաոկեի իմ անդրանիկ մասնակցությունից, դա անում են առանց ամաչելու և հապաղելու, մասնակիցների պակաս էլ չի զգացվում: Տառապանքների այս խցիկը գալու պատճառը բարեկամներիցս մեկի ծննդյան օրն էր: Հավատացեք, որը բոլորն այդտեղից դուրս »Ï³Ý ծերացած:

Կարաոկե ես տեսել էի ևս մեկ անգամ Ֆլորիդայի հյուրանոցներից մեկում՝ պրոֆեսիոնալ բեյսբոլիստների կատարմամբ: Այդ երեկոյի իմ հայտնագործությունն այն էր, որ գնդակը 90 մղոն արագությամբ նետելու կամ այդ արագությամբ թռչող գնդակը որսալու կարողությունը զրկում է մարդուն տոնայնությունը զգալու ունակությունից (թեև, ցավալիորեն, առանց դա գիտակցելու կարողության):

Այնտեղ մասնակիցները բարձրացան բեմ: Երևանում երեքշաբթի երեկոյան տեսարանն ավելի շատ հիշեցնում էր Էլվիսի զվարճասրահը ¶րեյսլենդում (եթե ռոքի արքան բնակվելիս լիներ Մոսկվայում, և ոչ թե Մեմֆիսում): Դա մի մեծ հանգստասենյակ էր՝ բազմոցների վրա տեղավորված խոշորամարմին տղամարդկանցով և բարձրաձայն կանանցով, որոնք կարծես սպասում էին թմրագլանակը ներս քաշելու իրենց հերթին 1960-ականների թմրամշակույթի հոլիվուդյան շնորհանդեսում:

Դրա փոխարեն նրանք իրար էին փոխանցում բարձրախոսը, և աշխարհում ոչ մի թմրադեղ չի կարող համեմատվել դրա արդյունքի հետ: Այդ ամենին մասնակցում էին նաև իմ խմբի մարդիկ: Նրանք այլևս իմ խմբին չեն պատկանում՝ ոչ մի դեպքում, եթե դա նշանակում է բարձրագոչ ձայներ, մինչդեռ դրանց բարձրությունը պետք է «զրոյի» վրա սոսնձված լիներ:

Ամեն հայ կարծում է, որ ինքը երգիչ է: Կարաոկեի տարածումը բոլորովին չի նպաստում ճշմարտության այդ ցավալի թյուրըմբռնման հերքմանը:

Այդ երեկոն շահեկան էր այն առումով, որ թույլ տվեց պարզել, որ որոշ բառեր նույն նշանակությունն ունեն բոլոր լեզուներում: Տվյալ դեպքում դա «կարաոկե» բառն էր՝ աղմուկ, որ արձակում են մարդիկ, որոնք այնքան հարբած են, որ չեն զգում այն հսկայական տարբերությունը, որ առկա է երկու երևույթների միջև՝ ինչպես են իրենք երգում իրենց կարծիքով և ինչպես են երգում իրականում:

Մեր այցելած ակումբում մոլորյալները երգեր էին ընտրում Աստվածաշնչի նման հաստափոր մի գրքից: Դրանց մեծ մասը, բարեբախտաբար, ռուսերեն էր, այնպես որ ես ի վիճակի չէի չափել արվեստի դեմ դրանց մեղանչման աստիճանը: Մշակութային այս խեղաթյուրման ձգտումն այնպիսի մեծ ժողովրդականություն էր վայելում, որ ասենք երեկոյան ժամը 11-ին «Կարմիր զգեստով կինը» երգը պատվիրած այցելուն պետք է սպասեր մինչև կեսգիշեր, մինչև կարողանար իր կատարմամբ սպանել այդ երգը:

Ցավով հայտնում եմ ձեզ, որ ինձ շատ համակրելի այս մարդիկ այնքան էին ոգևորվել, որ ակումբի տերերը, ի վերջո, նրանց դուրս հրավիրեցին՝ ընդունված ժամից շատ ավելի ուշ:

Հայաստանում անցկացրած իմ շատ օրերի ու գիշերների նման, երևանյան կարաոկեն ինձ համար մշակութային դաս հանդիսացավ:

Սակայն ես հեռացա մի հարցով, որ ինձ այստեղ պարբերաբար հուզում է.

Միթե՞ այս երկիրը բավականաչափ չի տառապել: